Anderhalf jaar woon ik hier nu. Anderhalf jaar in een geel huis halverwege een berg op het platteland van het Noord-Spaanse Asturias. En ik moet mezelf nog steeds weleens knijpen. Madre mía, dit is echt.
Wat was ik van plan aan het begin van 2019 en wat kwam daarvan terecht? En wat kan zo doorgeschoven worden naar 2020?
Opvanghond Bruno is nu een maand geleden bevrijd. Maar zoals het gezegde gaat: je kunt Bruno wel uit de hondenhel halen, maar de hel niet zomaar uit Bruno.
Er kampeert sinds een paar dagen een zielige hond bij mij in de tuin. Hij heet Bruno en het is de bedoeling om hem klaar te stomen voor een normaal en gelukkig leven. Daarvoor is er nog heel wat werk aan de winkel.
Ik geloof dat de zomer nu toch echt op begint te raken. Maar wat was ie fijn! De tweede zomer op Finca Lonica in plaatjes.
Ik ben vrijwilliger geworden bij de plaatselijke dierenopvang. Dat geeft een aardig inkijkje in hoe dingen hier geregeld worden. En daar word je nog niet echt vrolijk van. Wel van mensen die zich onverdroten inzetten om zoveel mogelijk honden en katten een beter leven te geven.
Madre mía. Mocht je ooit besluiten om drie op straat gedumpte pups op te vangen, ruim dan je agenda maar leeg. Ik ben even offline, niet aanspreekbaar en zit vastgeketend aan mijn landgoed.
Opeens zag ik ze vliegen. Twee schattige witte vlindertjes die een paringsdans uitvoerden. Boven mijn moestuin. Boven mijn koolplanten. Ze waren terug. Die zogenaamd onschuldig fladderende koolwitjes die vorige zomer van mijn mini-moestuintje een kolenkerkhof hadden gemaakt. Ten strijde.
Het is feest in Casa Lonica! Vandaag zijn Manu, César en Isa een jaar oud geworden. En dat is natuurlijk een heel goed excuus voor babyfoto’s en verhalen uit de oude doos.
Fotoblog van het vaste ochtendrondje door de tuin. De katjes in mijn kielzog. Nada más.