Ik heb een pleegpoes. Ze heet Rembrandt. Het arme ding is op het Rembrandtplein in Amsterdam gevonden met een gebroken dijbeen. Het dierenasiel plaatste een oproep voor haar. Omdat ik vind dat je belangrijke beslissingen weloverwogen moet nemen, heb ik er twee minuten over nagedacht en toen het aanmeldformulier ingevuld.
Sinds eergisteravond zit het schepsel in revalidatiecentrum Lonica.
Dit schreef pleegpoes:
“… Ik ben net geopereerd, ik heb nu een pen en een hoop ijzerdraad in mijn poot. Iedereen
Ik heb het geprobeerd, jongens. Een maand geleden startte ik Project Vegan. Drie dagen per week veganistisch eten. En ik vínd het toch een potje ingewikkeld… Conclusie: het moet anders. Ik ga voor 80%. En ik neem nog maar eens mijn hoed af voor de 100% veganisten.
Vegetariër
Ik ben nu zo’n 22 jaar vegetariër. Appeltje eitje. Ik eet veel lekkerder dan vleeseters en het idee om dode dieren op te eten staat me inmiddels ronduit tegen. Eigenlijk vind
Deze week is Project Vegan begonnen. Drie dagen per week veganistisch eten. Er was wat creativiteit en gepuzzel voor nodig, maar achter week 1 kan een vinkje. Hoed af voor de 100% veganisten.
O, en dit is een ik-gris-zaterdag-op-weg-naar-huis-snel-even-wat-mee-uit-de-supermarkt-en-dan-maak-ik-daar-zondag-wel-iets-van salade. Best lekker!
Dieronplezierig
Ik had onlangs beloofd iets aan mijn ecologische voetafdruk te doen. Een druppel op de gloeiende plaat natuurlijk. Maar ja, als iedereen zo redeneert verandert er nooit iets. En ik weet bovendien dat ik al een
Dat was best confronterend. Mijn ecologische voetafdruk is dus gewoon ruim 4 hectare. ‘Als iedereen zo zou leven als jij, dan hebben we 2,3 aardbollen nodig.’ In my face. En ik dacht dus dat ik nog best meeviel als milieuvervuiler en aardeopwarmer.
Tja, deze blog kon niet uitblijven natuurlijk, na de vorige. Ik kan wel de hele mensheid gaan zitten afbranden (en ik ben met sommige reageerders eens dat er bij de grote industrieën een groot probleem zit), maar ja,
Dit zijn Rasa en Mus. Ze zijn mijn lieve lasten. Toen ik ze in oktober 2014 in huis nam, liep ik met plannen voor een sabbatical rond. Niet iedereen vond het dus een goed plan dat ik ze opnam. Maar ik ben elke dag blij met ze.
‘Waar gaan je katten eigenlijk heen als je naar Spanje verhuist?’ vraagt er weleens iemand. Naar Spanje natuurlijk. Het zijn mijn meisjes.
Slechte start
Rasa is drie en Mus wordt deze zomer
Ik ben vies. Zweet, zand, stro en modder. Ezelmest, kattenharen, hondenkwijl. Mijn haar is een vogelnestje, mijn nek bruinverbrand en wat uit mijn neus komt is zwart. Ik heb ezelmest verspreid tussen de bonenplanten. Afgezaagde takken van de appelbomen verzameld. Tientallen zakken met stro gevuld. Ik heb geleerd hoe je ezelhoeven schoonmaakt. En er slaapt een prinses in mijn bed.
Ik stond de stal bij de cabaña schoon te maken, aan de rand van het terrein. De koude ochtendlucht
Morgen vlieg ik! Het ezelparadijs is niet alleen een paradijs voor ezels, maar ook voor mensen. Je bent de hele dag buiten, met uitzicht op de uitlopers van de Picos de Europa. Je doet nuttige dingen met je handen: poep scheppen, onkruid wieden, strobalen en haverzakken sjouwen, vijvers uitgraven, appelbomen snoeien… Je krijgt drie keer per dag vreselijk lekker vegetarisch eten, er is elke dag na het werk een borrel en… je hebt de hele dag dieren om je heen!
De kans wordt steeds groter dat ik vóór mijn emigratie nog een vuelta por España ga doen, een rondje Spanje. Het kaartje hiernaast vat de aanleiding het beste samen. Het regent nogal veel in Asturias. Gemiddeld zo’n 1500 mm per jaar (Nederland: 800 mm). De temperaturen liggen er ietsje hoger dan in Nederland, maar niet spectaculair veel.
En ik hou dus enorm van zon en warmte hè?
Mooi weer
Iedereen denkt bij Spanje aan mooi weer. Als je zonnig en
In Amsterdam ontploft de huizenmarkt weer. In mijn buurt wordt inmiddels 70% van de woningen boven de vraagprijs verkocht. In het gebouw waar ik woon, lopen de prijzen op tot 300.000 euro. Het huisje hiernaast kost 70.000. Inclusief een ruïne van een stal, een hórreo (een oude voedselopslag op palen) en 24.557 m2 land, met fruitbomen, een riviertje en prachtig uitzicht.
In Asturias koop je voor een paar ton soms een heel dorp. Een aldea abandonada, een verlaten gehucht.
Er is een Lonneke van vóór de zomer van 2015 en eentje van daarna. De Lonneke van vóór de zomer was een ooit-dromer. Iemand die het op papier prima voor elkaar had. Een luxe appartement in de mooiste stad van de wereld, gezond als een vis, een goed betaalde baan en een leuk sociaal leven. En toch sluimerde er een ongenoegen. Een is-dit-alles gevoel. Ze werkte niet met hart en ziel, maar met haar hoofd. Ze vroeg zich na een