Eigenlijk is het maar een gekke stelling. Werken om te leven zou beter zijn dan leven om te werken. Maar hoe aantrekkelijk is werken om te leven? En waarom zouden ‘werken’ en ‘leven’ zo ver uit elkaar moeten liggen?
Over kantoorbanen, leuke dingen doen in je vrije tijd, jaloersmakende mensen en angsthazerij.
Ik heb het gevoel dat ik steeds dichterbij het eerste springpunt kom. Het begint spannend te worden. Durf ik?
Het was namelijk best relaxed om in een veilige zone plannen te maken en te dromen over een nieuw leven. Ik liep met redelijk vaste tred de juiste kant op, maar nu nader ik het punt waar de vaste grond onder mijn voeten ophoudt. Ga ik springen?