Ik ben met Project Lonica op zoek naar mijn ikigai. Een Japanse gedachte, die samen te vatten is in dit ene plaatje. Ik las er een boek over in de trein tussen Barcelona en Gijón. En ik bedacht me dat ik vanaf vandaag weer bij iemand ga werken die haar ikigai duidelijk heeft gevonden.
Boek ‘Vind je ikigai’
Ik zat eergisteren 11 uur en 40 minuten in de trein, van Barcelona naar Gijón. Zonder wifi en zonder stopcontact om
Ik werkte het afgelopen halfjaar op 6 verschillende plekken als vrijwilliger. Hoewel het zwerven nog prima bevalt, ben ik het meedraaien in de huishoudens van anderen wel een beetje zat. En ik kan nog meer van Spanje gaan bekijken, maar Asturias heeft zich nou eenmaal gevestigd in mijn hoofd. Eigenlijk is er dus geen excuus meer om begin 2018 de volgende stap te zetten.
6 verschillende gewoontes
Ik woonde en werkte op 6 verschillende plekken met telkens andere gewoontes.
Vandaag ben ik 3 maanden van huis. Wat heb ik gedaan? Wat heb ik geleerd? Tijd om eens terug te kijken. Algemene conclusie: zo goed als elke dag was heerlijk. Het buiten zijn. En die vrijheid. Man, die vrijheid!
Verwachtingen uitgekomen
‘Hoe bevalt het nomadenleven? Is het onder of boven verwachting?’ vroeg iemand me laatst. Poeh, dat is helemaal geen gemakkelijke vraag. Ik weet eigenlijk niet precies wat mijn verwachtingen waren. Dat ik veel zou gaan leren, geloof ik.
Morgen is mijn laatste dag in het Ezelparadijs. Maandag 18 september trek ik verder, naar Galicië. Ik ben hier 40 dagen geweest en dat was opnieuw een erg fijne tijd. Dit is mijn Ezelparadijs top-10!
In willekeurige volgorde:
1. Stal 1 in de ochtend
In stal 1 staan de kneusjes. Het is de grootste stal, met op dit moment 10 ezels. Het zijn de bejaarden, de bangerds en de zwakkeren. Ik vind bijna niets zo heerlijk als ‘s ochtends
Water. Het komt uit de kraan en het kost vrijwel niks. Totdat het zomaar niet meer uit de kraan komt. In het Ezelparadijs is water niet vanzelfsprekend en moet elke liter zelf gehaald worden. Dat levert een hoop waterbewustzijn op. En waterwaardering. En viezigheid.
Die douche was vanochtend wel heel erg lekker. Maar ook raar. Groeten uit Gijón!
Droge winter en lente
Terwijl het zuiden van Spanje aan het uitdrogen is, dacht ik in het noorden qua water in
Anderhalve maand van huis. Wat zijn de verschillen tussen mijn oude kantoorleven en mijn nieuwe buitenleven? De kortste samenvatting: ik ben van ‘daar en straks’ naar ‘hier en nu’ gegaan. En tot nu toe bevalt die verandering uitstekend. Al zou een keer onder de douche of weer eens gewoon de wc doortrekken best fijn zijn.
Exit kantoorleven
Ik zag een paar berichten op Facebook en Twitter voorbij komen van mensen die maandag weer aan het werk moeten. Op dat
Martin van den Berg zegde in de zomer van 2016 zijn kantoorbaan op, verkocht zijn huis en is nu fulltime huis- en huisdierenoppasser. ‘Ik heb de strategie van een amoebe. Ik ben niet doelgericht, maar beweeg met de stroom mee. Ik neem de mooie dingen op mijn pad in mijn leven op, en wat niet bij me past laat ik liggen.’
Maagzweer
Na mijn studietijd vond ik een baan als consultant, met een lease-auto en een riant salaris. Maar dat
Ik ben vies. Zweet, zand, stro en modder. Ezelmest, kattenharen, hondenkwijl. Mijn haar is een vogelnestje, mijn nek bruinverbrand en wat uit mijn neus komt is zwart. Ik heb ezelmest verspreid tussen de bonenplanten. Afgezaagde takken van de appelbomen verzameld. Tientallen zakken met stro gevuld. Ik heb geleerd hoe je ezelhoeven schoonmaakt. En er slaapt een prinses in mijn bed.
Ik stond de stal bij de cabaña schoon te maken, aan de rand van het terrein. De koude ochtendlucht
Morgen vlieg ik! Het ezelparadijs is niet alleen een paradijs voor ezels, maar ook voor mensen. Je bent de hele dag buiten, met uitzicht op de uitlopers van de Picos de Europa. Je doet nuttige dingen met je handen: poep scheppen, onkruid wieden, strobalen en haverzakken sjouwen, vijvers uitgraven, appelbomen snoeien… Je krijgt drie keer per dag vreselijk lekker vegetarisch eten, er is elke dag na het werk een borrel en… je hebt de hele dag dieren om je heen!
Hij ligt op het muurtje van mijn keuken. Op de rand waar ik altijd mijn boodschappen opschrijf, en andere dingen die ik niet moet vergeten. Soms gooit Mus hem op de grond, dan word ik aan hem herinnerd. Hij lag op het strand van Ribadesella in Asturias. Hij ligt nu te wachten op dat muurtje, tot ik hem mee terug neem. Naar huis.
Het waren mijn laatste dagen in het ezelparadijs, september vorig jaar. Marleen drong erop aan dat