Ik kreeg wat ongeruste berichten. Beste trouwe bloglezer, alles is goed hier. Ik had even geen zin in bloggen, dat is alles. Maar ik praat jullie bij. Nou ja, het is eigenlijk meer een trip down memory lane.
Deze week vier ik mijn vijfjarig jubileum als tekstschrijver. Ik doe eigenlijk nog steeds maar wat. En dat bevalt ontzettend goed.
Ik krijg de laatste tijd vaker de vraag hoe je locatie-onafhankelijk tekstschrijver wordt. Hoe begin je? Waar vind je je opdrachtgevers? Wat is belangrijk om rekening mee te houden? En waarom is deze manier van werken niet voor iedereen geschikt?
Ik ga mijn ervaringen met jullie delen. Van begin tot eind.
Nooit meer hoeven werken voor je geld, hoe gaaf is dat? Nou, niet zo gaaf eigenlijk. Ik ben blij dat ik niet FIRE ben. Ja echt. En ik denk zelfs dat dat voor de meeste mensen geldt. Je kunt veel beter HOT zijn dan FIRE.
Hoe luxe is luxe nou echt als je altijd arm bent in tijd? Als je zoveel bezit hebt, dat je bang bent dat je het kwijtraakt? Observaties van een vreemde eend, die even terug is in Nederland.
FIRE (financially independent, retire early) was tot een jaar of vijf geleden nog een hobby van een klein clubje wereldvreemde Excel-types. Inmiddels verschijnen er bijna wekelijks artikelen in de media. En daarmee rijzen ook de misverstanden. Niet zo vreemd, want de FIRE-beweging gaat door het leven met een slecht gekozen naam.
Zeven misverstanden en een poging om ze uit de weg te ruimen.
En de dagen, ze gaan voorbij. Wat niet af is, komt morgen aan de beurt. En als het regent, dan veranderen we het plan. Als de zon uitbundig schijnt ook. Dan pakken we een stoel en een boek.
Kijk, daar gaan de alpenkraaien. Ze zwieren door de lucht. Met een sierlijke bocht strijken ze neer in het veld, op zoek naar wormen, spinnen en andere beestjes.
Ik waan me soms net in Walden.
Hoe vind ik het hier nou eigenlijk? Ik woon nu tweeënhalve maand in een geel huis halverwege een berg. Van Amsterdam naar het Spaanse platteland. Het begint een klein beetje te wennen. Soms. En soms ook weer helemaal niet. Dan zie ik dat uitzicht, het huis en die auto en dan denk ik: no puede ser. Dit kan gewoon niet waar zijn.
In de wereld van de FIRE-bloggers heeft men het schijnbaar weleens over de ‘latte factor’, leerde ik vandaag. Alle kleine uitgaven die je ongemerkt doet. Zoals je koffie to go op het station. Nou lust ik geen koffie, maar er is wel een ander drankje dat ik weleens drink. Bier.
De afgelopen tijd heb ik geleefd alsof ik FIRE ben. Ik kan jullie vertellen: dat is een fantastische ervaring. Maar zo langzamerhand groeit de onrust. Ik snap nu waarom mensen die FIRE zijn (of gewoon stinkend rijk) nog steeds werken. De behoefte aan ikigai komt om de hoek kijken.