Het dreigt een donkere, saaie en geïsoleerde winter te worden. En dus moet je in deze tijden, wanneer het kan, snel een paar flinke teugen van het leven nemen.
‘Had je niet liever terug gewild naar Nederland?’ Die vraag heb ik de afgelopen maanden regelmatig gehad. Het antwoord is nee. Mijn leven is hier. Voordat ik ziek werd, heb ik twee interviews gegeven en een artikel geschreven. Die vertellen precies waarom.
Nog steeds sta ik met het inhalen van uitjes in de overdrive. Ik wil overal naartoe. Nu het weer kan. Nu het nog kan. Deze week was mijn geliefde Gijón aan de beurt. Het werd een hoopvol weerzien.
Ik moest deze week denken aan dat liedje van Toontje Lager. Zoveel te doen. Voor de jongere generaties: een hit uit 1983. Ik heb nu opeens zoveel te doen. Alsof er in een week tijd acht weken ingehaald moeten worden.
Anderhalf jaar woon ik hier nu. Anderhalf jaar in een geel huis halverwege een berg op het platteland van het Noord-Spaanse Asturias. En ik moet mezelf nog steeds weleens knijpen. Madre mía, dit is echt.
Ik denk dat sommige mensen zich best weleens afvragen wat ik hier de hele dag doe. Sterker, dat vraag ik mezelf ook weleens af.
In september 2019 verscheen mijn boek ‘Het leven is te kort om op kantoor te zitten’. Mijn belangrijkste drijfveer om dat boek te schrijven was dat ik andere mensen ermee hoopte te inspireren. En dat blijkt regelmatig gelukt te zijn.