Anderhalf jaar woon ik hier nu. Anderhalf jaar in een geel huis halverwege een berg op het platteland van het Noord-Spaanse Asturias. En ik moet mezelf nog steeds weleens knijpen. Madre mía, dit is echt.
Er kampeert sinds een paar dagen een zielige hond bij mij in de tuin. Hij heet Bruno en het is de bedoeling om hem klaar te stomen voor een normaal en gelukkig leven. Daarvoor is er nog heel wat werk aan de winkel.
Ik denk dat sommige mensen zich best weleens afvragen wat ik hier de hele dag doe. Sterker, dat vraag ik mezelf ook weleens af.
In september 2019 verscheen mijn boek ‘Het leven is te kort om op kantoor te zitten’. Mijn belangrijkste drijfveer om dat boek te schrijven was dat ik andere mensen ermee hoopte te inspireren. En dat blijkt regelmatig gelukt te zijn.
Hoe deed de moestuin het in deze herfstmaand? En wat leverde dat op in harde pegels? Dit is het laatste deel van de serie over de MRM, de MoestuinRendementsMeter.
Ik geloof dat de zomer nu toch echt op begint te raken. Maar wat was ie fijn! De tweede zomer op Finca Lonica in plaatjes.
In mijn oude leven bestond er zoiets als de zondagavondblues. Ik moet mezelf nog regelmatig knijpen om te beseffen dat dit echt, echt, echt mijn nieuwe leven is. Nooit meer op maandagochtend door de regen naar kantoor!
Katsjing! Augustus is oogstmaand. Zonder twijfel de beste maand voor de return on investment op mijn moestuin. En ik heb voor een heel jaar genoeg courgettes gegeten.
Wil je al jarenlang die voettocht lopen? Droom je over een studie geschiedenis, maar komt het nu niet uit? Ik zal je wat vertellen. Het beste moment komt nooit.
Madre mía. Ik woon vandaag op de kop af een jaar in een geel huis halverwege een berg. En nee, ik kan niet zeggen dat de tijd vliegt. Want sjees, het lijkt echt alweer veel langer geleden dat ik hier aankwam.
A trip down memory lane.