Ik las pas geleden een blogpost van mezelf terug uit juni 2015 en zag dat het zaadje van Project Lonica daar geplant is. Een leven kan best veel veranderen in 2 jaar tijd.
Pelgrimstocht in 2015
Ik schreef die post niet op deze blog (die had ik toen nog niet), maar op Van Amsterdam naar Santiago, waar ik verslag deed van mijn pelgrimstocht. In juni 2015 zat ik middenin mijn sabbatical. Ik had 4 maanden vrij genomen van kantoor.
Nog anderhalve maand voor mijn vertrek. Tijd voor een update. Het is een beetje gekke tijd. De weken hebben geen ritme meer. Het voelt als een vacuüm, een wachtruimte. En ondertussen groeit mijn zeer diverse to do list met de dag. Van etiketten plakken op mijn afscheidsbier tot een afspraak met de tandarts.
Werken is bijzaak geworden
Ik heb nog 10 werkdagen in loondienst te gaan, verspreid over 6 weken. Alle regelmaat is eruit. De afgelopen week werkte ik maandag en dinsdag. Volgende
De november FAQ verdient een update. De zeven meest gestelde vragen en antwoorden over Project Lonica op een rij.
1) Wat is er veranderd sinds de november FAQ?
Ik heb een aantal besluiten genomen over dingen waar ik toen nog over twijfelde. De belangrijkste beslissing: ik ga voor 6 tot 12 maanden als digitale nomade naar Spanje! Als tussenstap. Een jaar leven uit mijn (spiksplinternieuwe) rugzak! Onder het motto: the proof of the pudding is in the eating. Er
In een vlaag van daadkracht klikte ik op ‘nu boeken’. En hopla, het is een gedane zaak. Op 4 juli 2017 vertrek ik met de trein naar de Spaanse grens. Enkele reis.
Ik vind het wel een mooi kadootje voor mijn verjaardag, want dat is ook nog vandaag.
Pelgrimsroute
‘Pak uw koffers maar in!’ zegt de website van NS Internationaal. Koffers gaan het niet worden. Ik stap met een flinke, maar slechts halfvolle rugzak de trein in. Als je
En nu iets positiefs! Ik merkte het aan het antwoord dat ik begon te geven als vrienden vroegen hoe het met Project Lonica ging: op zich gaat het best goed. Op zich? Best goed? Tijd om het allemaal weer eens in het juiste perspectief te plaatsen. En om even van het uitzicht te genieten.
Alles is moeilijk…
Alles is moeilijk voor het gemakkelijk is. Toen ik een jaar of vijftien geleden voor het eerst lenzen kreeg, kon ik me
Nu de eerste stap is genomen en steeds meer mensen mijn plannen kennen, krijg ik regelmatig dezelfde (logische) vragen. Dit zijn de zeven meest gestelde, met de antwoorden erbij.
1) Wat is je planning?
Sinds 1 november 2016 werk ik nog maar drie dagen per week, zodat ik meer tijd heb voor Lonica Tekst. Per 1 maart 2017 ga ik terug naar twee dagen per week en op 1 augustus 2017 gaat formeel mijn ontslag in (ik hoop de
Ik. Heb. Ontslag. Genomen.
Oh my… op 30 juni 2017 log ik voor de laatste keer uit. Dan komt er een eind aan negentien jaar kantoorleven. En aan de maandelijkse salarisbetalingen.
Knellende 36-urige baan
Ik zat er al een tijd op te broeden. Wat is het goede moment om mijn baan in loondienst definitief in te ruilen voor het ondernemerschap? Eind juni schreef ik in een update over mijn ZZP-leven al dat mijn 36-urige baan steeds meer begon te
Ik realiseer me dat ik nog nooit echt een fatsoenlijke blog over financiële onafhankelijkheid heb geschreven. En dat is best gek, want de gedachte achter financiële onafhankelijkheid is een belangrijke inspiratiebron voor Project Lonica.
Cocktails, zwembaden en afgedankte olifanten
Nooit meer hoeven werken voor je geld. Bij financiële onafhankelijkheid denken veel mensen aan loterijwinnaars en miljonairs. Nippend aan een cocktail, dobberend in je eigen zwembad. Wachtend op de nieuwe aankopen van je personal shopper. Benieuwd naar wat de kok
Een jaar geleden, op 7 september 2015, kwam ik thuis na een sabbatical van vier maanden. Vastberaden om niet langer mijn leven te dromen, maar mijn droom te leven. Er is in dat jaar behoorlijk wat veranderd. Hoe staat het ervoor na een jaar Project Lonica?
Best wel goed eigenlijk.
Van vijf jaar naar de helft
‘Over vijf jaar wil ik wel weg zijn uit Nederland.’ Dat zei ik toen ik terugkwam van mijn sabbatical. Ik had besloten dat
Ik heb het gevoel dat ik steeds dichterbij het eerste springpunt kom. Het begint spannend te worden. Durf ik?
Het was namelijk best relaxed om in een veilige zone plannen te maken en te dromen over een nieuw leven. Ik liep met redelijk vaste tred de juiste kant op, maar nu nader ik het punt waar de vaste grond onder mijn voeten ophoudt. Ga ik springen?
Prima, of maximaal?
Waarom wilde ik ook alweer springen? Ik heb lange tijd