Klaar! Die twintig bestralingen zitten erop. En zo komt er min of meer een einde aan mijn kankertournee. Een verslag in cijfers van een medische roadshow van vijf maanden.
Hoera, ik mag weer terug naar overdag, twitterde ik gisteren blij. Maar het loopt natuurlijk weer anders. De gifbeker is nog niet leeg.
Na radiotherapiesessie 11 liep het spaak. Hoe verantwoordelijkheidsgevoel uitmondde in een hoop gedoe.
Vandaag ben ik toe aan dosis nummer 10. Ik krijg er een beetje een odysseegevoel van. De kilometerteller staat inmiddels op 2142.
“Denk maar gewoon dat je op vakantie bent,” zei de chirurg terwijl ze een hand op mijn schouder legde. “Sluit je ogen en ga lekker op het strand liggen.” Daarna werd ik de OK binnengereden.
Ik was al zo vaak langs dat ziekenhuis gereden. En dan dacht ik: wat fijn dat ik geen idee heb hoe het er van binnen uitziet. In de afgelopen weken heb ik vrijwel de hele benedenverdieping leren kennen. En binnenkort is de bovenverdieping aan de beurt.
Het verschil tussen de Nederlandse polderlockdown en de Spaanse confinamiento is typisch. Heel typisch.
In Spanje werd afgelopen weekend de noodtoestand uitgeroepen. En dat gaat best ver. Het decreet is eigenlijk heel simpel: quédate en casa. Blijf thuis. En dat vond ik nou wel een handig moment om mezelf het thuiswerken onmogelijk te maken.
Ja, het was hier even stil. Ik was met andere dingen bezig. Gezondheidsproblemen. En net nu ik die van mijzelf bijna overwonnen heb, wordt de hele wereld ziek. Stof voor overpeinzingen.
Ik geloof dat de zomer nu toch echt op begint te raken. Maar wat was ie fijn! De tweede zomer op Finca Lonica in plaatjes.