Ik geloof dat de zomer nu toch echt op begint te raken. Maar wat was ie fijn! De tweede zomer op Finca Lonica in plaatjes.
Ik lig al twee dagen op de bank. Met een geheel niet ernstige verkoudheid. En ik lig me al een tijdje te bedenken hoe fijn het is dat ik geen baas meer heb.
Soms heb je zo’n dag die je net zo goed had kunnen overslaan. Zelfs hier in het paradijs. En eigenlijk ook weer niet. Over behulpzame mannen, zelf doen en het verwisselen van een autoband.
De zondvloed is begonnen. Het is noodweer in Asturias en ik zit al vier dagen sdipverkouden binnen te survivallen. Kolkende rivieren treden buiten hun oevers, wegen zijn afgesloten, spoorrails weggeslagen, scholen gaan dicht en het ziekenhuis is ontruimd.
En ik zit op mijn berg. Te wachten tot het over is.
Dit kluitje huizen is het gehucht waar ik woon. Daar ergens rechtsboven – los van de rest – zie je mijn gele huis. Ik woon dus een stukje buiten een gehucht in een dunbevolkt gebied. Dat is best afgelegen. Ik woon er helemaal alleen, onder vrij eenvoudige omstandigheden, met vertier op afstand en zonder enige structuur in mijn dagen. Daar moet je tegen kunnen.
Madre mía, zijn dit die donkere, natte, grijze maanden waar ik vroeger geen doorkomen aan vond? Foto’s uit het dagelijks leven in een geel huis halverwege een berg in Asturias.
Let op: kattenspam.
Lekker bezig zijn met fysieke dingen. Hartstikke leuk, maar niet als je ziek bent. Er is geen thermostaat die je dan even een graadje hoger zet. Leve het landleven.
Zelfs als je ziek bent. Eigenlijk.
Ik ben een introvert. Op het eerste gezicht heeft dit niet zoveel te maken met een eenvoudig leven op het Spaanse platteland. Op het tweede gezicht wel. Deze post is een hart onder de riem voor alle introverten out there en een poging om iets over ‘ons’ uit te leggen aan extraverten en ambiverten.
Even een niemendalletje. En iets over koning Pelayo en de maagd van Covadonga. Ik had bezoek de afgelopen week en was dus helemaal uit mijn ritme. En ik deed een typische emigrantenervaring op: als je elkaar wilt zien, dan is het meteen intensief.
Er is een ontzettend fijne Asturiaanse gewoonte waar ik aan heb moeten wennen. Werken op basis van vertrouwen. Ik leer langzamerhand om mijn Amsterdamse achterdocht en mijn Hollandse koopmansgeest in Nederland achter te laten. In Asturias draait alles om het opbouwen van duurzame relaties. En dus belazer je elkaar niet en hoef je ook niet altijd het onderste uit de kan.
Prettige bijkomstigheid: vertrouwen maakt gelukkig.