In Spanje werd afgelopen weekend de noodtoestand uitgeroepen. En dat gaat best ver. Het decreet is eigenlijk heel simpel: quédate en casa. Blijf thuis. En dat vond ik nou wel een handig moment om mezelf het thuiswerken onmogelijk te maken.
Dit kluitje huizen is het gehucht waar ik woon. Daar ergens rechtsboven – los van de rest – zie je mijn gele huis. Ik woon dus een stukje buiten een gehucht in een dunbevolkt gebied. Dat is best afgelegen. Ik woon er helemaal alleen, onder vrij eenvoudige omstandigheden, met vertier op afstand en zonder enige structuur in mijn dagen. Daar moet je tegen kunnen.
Ik ben een introvert. Op het eerste gezicht heeft dit niet zoveel te maken met een eenvoudig leven op het Spaanse platteland. Op het tweede gezicht wel. Deze post is een hart onder de riem voor alle introverten out there en een poging om iets over ‘ons’ uit te leggen aan extraverten en ambiverten.
Vandaag wordt er in de Vuelta een spectaculaire etappe gereden. De finish ligt vlakbij mijn huis: de beroemde meren van Covadonga. Ik kijk uit op de bergen waar de wielrenners straks doorheen ploegen. Maar ik ga mooi niet kijken.
Over introvert zijn en the Joy Of Missing Out.
Deze foto maakte ik op 4 augustus. Het was de laatste keer dat het warm was en de zon scheen. Het was ook de laatste keer dat ik alleen was. Met een picknicklunch, een boek, een ijskoud riviertje om in te badderen, met bomen, planten, vlinders en een Romeins bruggetje. Zeg maar de omstandigheden waar ik gelukkig van word. Op 8 augustus sloot ik me op in een hotelkamer in Oviedo.