Oké jongens, er is een kans dat ik van een 21e eeuws Amsterdams appartement naar een eeuwenoude watermolen op het Noord-Spaanse platteland verhuis. Een kleine kans, maar ik sloeg wel een beetje aan het fantaseren toen ik dit plaatje bezocht.
Iets met off-grid, permacultuur, fruitbomen, een gastenverblijf, heel veel onderhoud en een iets te hoge vraagprijs.
Huizenjacht
De huizenjacht in Asturias gaat begin maart serieus van start, als ik tijdelijk naar Ribadesella verhuis. Gisteren deed zich echter zomaar een
Nou jongens, dat was de kortste dag. Hou vol. Ik heb in deze donkere dagen met mijn mede-Nederlanders te doen. Minder dan 8 uur per dag een soort van licht. Grijze luchten en regen.
Een schrale troost: in Spanje snakken ze naar regen. En ik ben er steeds zekerder van dat ik naar Asturias wil. Over de lengte der dagen en klimaatverandering.
Het voordeel van emigreren
Ik heb nooit per se uit Nederland weg gewild (om precies te zijn: uit
Dat was een beetje een cliffhanger. Ik vond 3 maanden van huis een mooi moment om eens te kijken of ik alleen maar aan het genieten was, of dat mijn doel daadwerkelijk dichterbij kwam. En wat doe je als gaat zitten tussenevalueren? (Je ziet, ik heb het kantoorjargon nog niet helemaal kwijt.) Dan ga je kritisch zitten wezen. Ik tenminste.
Dramatisch
Ben ik hier al 3 maanden vakantie aan het vieren? Had ik inmiddels niet al veel beter Spaans moeten
Ik leer hier de eerste beginselen van permacultuur en het is razend interessant. De principes zijn eigenlijk precies hetzelfde als die ik in mijn werk op kantoor toepaste, als organisatieveranderaar. Hoe geinig is dat? Alleen noemen ze het bij permacultuur geen agile, scrum of lean management.
Voor wie nu nog steeds geen idee heeft waar dit over gaat, permacultuur is moestuinieren, maar dan samen met de natuur. Ik zag 7 overeenkomsten met de lessen die ik heb geleerd op kantoor.
Thomas en Astrid lieten hun kantoorbanen voor wat ze waren en begonnen natuurkampeerterrein Fontebona op het Spaanse platteland. Hun consumptiepatroon evolueerde langzaam mee. Het werd steeds duurzamer en zelfvoorzienender. ‘Als ik nu terugkijk, is naar het buitenland gaan niet de grootste stap geweest. Het belangrijkste was dat we heel veel loslieten.’
Buitenland
Thomas: ‘Mijn ouders werkten begin jaren ’80 in Zambia. Ik was 16 en woonde er ongeveer een jaar. Die ervaring is me altijd bijgebleven. Mensen leven daar
Morgen vlieg ik! Het ezelparadijs is niet alleen een paradijs voor ezels, maar ook voor mensen. Je bent de hele dag buiten, met uitzicht op de uitlopers van de Picos de Europa. Je doet nuttige dingen met je handen: poep scheppen, onkruid wieden, strobalen en haverzakken sjouwen, vijvers uitgraven, appelbomen snoeien… Je krijgt drie keer per dag vreselijk lekker vegetarisch eten, er is elke dag na het werk een borrel en… je hebt de hele dag dieren om je heen!
De kans wordt steeds groter dat ik vóór mijn emigratie nog een vuelta por España ga doen, een rondje Spanje. Het kaartje hiernaast vat de aanleiding het beste samen. Het regent nogal veel in Asturias. Gemiddeld zo’n 1500 mm per jaar (Nederland: 800 mm). De temperaturen liggen er ietsje hoger dan in Nederland, maar niet spectaculair veel.
En ik hou dus enorm van zon en warmte hè?
Mooi weer
Iedereen denkt bij Spanje aan mooi weer. Als je zonnig en
Ze zeggen weleens dat je het meeste hebt met het seizoen waarin je bent geboren. Voor mij geldt dat zeker! Elke dag zie ik de blaadjes aan de bomen een beetje groter worden, de stekjes sla en andijvie die ik twee weken geleden kocht bij de buurttuin knallen mijn plantenbakken uit en ik wil alleen maar naar buiten, naar buiten, naar buiten. En ondertussen groeit er een stevig ongeduld…
Eindstreep
Het voelt als ontwaken uit een winterslaap. Opeens vind ik
In Amsterdam ontploft de huizenmarkt weer. In mijn buurt wordt inmiddels 70% van de woningen boven de vraagprijs verkocht. In het gebouw waar ik woon, lopen de prijzen op tot 300.000 euro. Het huisje hiernaast kost 70.000. Inclusief een ruïne van een stal, een hórreo (een oude voedselopslag op palen) en 24.557 m2 land, met fruitbomen, een riviertje en prachtig uitzicht.
In Asturias koop je voor een paar ton soms een heel dorp. Een aldea abandonada, een verlaten gehucht.
Er waren onderweg naar Santiago een aantal beslissende momenten. In Moissac, op de GR65 richting de Pyreneeën, mocht ik in een herberg een briefje trekken. Abandonner tes peurs stond erop, laat je angsten los. Ik wist niet zo goed wat ik ermee aan moest. Ik was op de Camino nergens bang voor. Ik stopte het in mijn portemonnee. Honderden kilometers later, tussen Estella en Los Arcos op de Camino Francés, komt het weer tevoorschijn. En opeens weet ik het: dit