Madre mía. Ik woon vandaag op de kop af een jaar in een geel huis halverwege een berg. En nee, ik kan niet zeggen dat de tijd vliegt. Want sjees, het lijkt echt alweer veel langer geleden dat ik hier aankwam.
A trip down memory lane.
Opeens zag ik ze vliegen. Twee schattige witte vlindertjes die een paringsdans uitvoerden. Boven mijn moestuin. Boven mijn koolplanten. Ze waren terug. Die zogenaamd onschuldig fladderende koolwitjes die vorige zomer van mijn mini-moestuintje een kolenkerkhof hadden gemaakt. Ten strijde.
Het was gisteren een hele invasie op Finca Lonica. Het resultaat is dat mijn gras op drie manieren is gemaaid, dat ik twee nieuwe dingen heb geleerd, dat ik van alles kado heb gekregen en dat ik voorlopig gezelschap heb van vijf dames en een zoon.
Het zijn trieste tijden in het inmiddels niet meer zo groene paradijs. Asturias staat al ruim een week in brand. Het ruikt buiten naar open haard en het vuur is een aantal keren behoorlijk dichtbij mijn huis gekomen. Het ergste is dat zeker 80% van de branden is aangestoken.
De oorzaken: extreme droogte en politiek.
Wonen in een dorp, ik had er stadse vooroordelen over. Buren die de deur bij je plat zouden lopen, allerlei verplichte sociale nummers. Het valt alleszins mee. Mijn gehuchtgenoten zijn heel relaxed.
Op de seksistische buurman na. Hij heeft inmiddels de positie van de bemoeizuchtige buurvrouw overgenomen als minst graag geziene gast op Finca Lonica.
En ik geloof dat hij hier inmiddels zelf ook niet meer zo graag komt.
Gratis trainen, wie wil dat nou niet? Ik ben van een te dure Amsterdamse sportschool naar een dagelijkse, afwisselende workout gegaan. Middenin de Asturiaanse natuur. En met resultaat. Nog geen goddelijk lijf, maar wel een brandende kachel.
De zondvloed is begonnen. Het is noodweer in Asturias en ik zit al vier dagen sdipverkouden binnen te survivallen. Kolkende rivieren treden buiten hun oevers, wegen zijn afgesloten, spoorrails weggeslagen, scholen gaan dicht en het ziekenhuis is ontruimd.
En ik zit op mijn berg. Te wachten tot het over is.
Geen moer opgeschoten met mijn boek vorige week. Ik had het koud. En als ik het koud heb, dan kan ik niet schrijven. En dus stond de week in het teken van hout.
Waar is toch die tijd gebleven dat ik gewoon een slinger gaf aan de thermostaat…
Dit kluitje huizen is het gehucht waar ik woon. Daar ergens rechtsboven – los van de rest – zie je mijn gele huis. Ik woon dus een stukje buiten een gehucht in een dunbevolkt gebied. Dat is best afgelegen. Ik woon er helemaal alleen, onder vrij eenvoudige omstandigheden, met vertier op afstand en zonder enige structuur in mijn dagen. Daar moet je tegen kunnen.
Ik was in het eerste semester van 2018 goed voor 12,5%. Als een van de acht Nederlanders die in de eerste helft van dit jaar naar Asturias verkaste.
Hier volgt een blog met lullige feitjes en cijfers over Asturias. Voor de liefhebber.