Het mooie en spannende van het leven van een rondreizende vrijwilliger is dat je telkens in een onbekende wereld terecht komt. En dat het soms ook echt een verrassing is. Groeten vanaf Mallorca!
Operaplaat
Op vliegvelden is Nederland opeens heel dichtbij. Toen ik bij de gate van het vliegveld in Valencia aankwam, werd net de last call voor een vlucht naar Amsterdam omgeroepen. Maar ik laat Mokum nog even links liggen en mocht mee met de vlucht naar Mallorca.
Vandaag ben ik 3 maanden van huis. Wat heb ik gedaan? Wat heb ik geleerd? Tijd om eens terug te kijken. Algemene conclusie: zo goed als elke dag was heerlijk. Het buiten zijn. En die vrijheid. Man, die vrijheid!
Verwachtingen uitgekomen
‘Hoe bevalt het nomadenleven? Is het onder of boven verwachting?’ vroeg iemand me laatst. Poeh, dat is helemaal geen gemakkelijke vraag. Ik weet eigenlijk niet precies wat mijn verwachtingen waren. Dat ik veel zou gaan leren, geloof ik.
Thomas en Astrid lieten hun kantoorbanen voor wat ze waren en begonnen natuurkampeerterrein Fontebona op het Spaanse platteland. Hun consumptiepatroon evolueerde langzaam mee. Het werd steeds duurzamer en zelfvoorzienender. ‘Als ik nu terugkijk, is naar het buitenland gaan niet de grootste stap geweest. Het belangrijkste was dat we heel veel loslieten.’
Buitenland
Thomas: ‘Mijn ouders werkten begin jaren ’80 in Zambia. Ik was 16 en woonde er ongeveer een jaar. Die ervaring is me altijd bijgebleven. Mensen leven daar
Ik ben van Asturias naar Galicië verhuisd. Naar een plek die in bijna alle opzichten anders is dan mijn vorige plek. Het enige dat hetzelfde is gebleven: ik ben nog steeds veel met poep in de weer. Het was ezelpoep en nu is het paardenpoep.
Prachtige finca
Groeten uit Casa da Cabaza. Een prachtige finca in het midden van niks. Er zijn hier nog 3 andere huizen, waarvan eentje bewoond. Het dorp heet geloof ik Eirexalba. En dat is
Vroeger, toen ik nog in mijn het-kan-niet-fase zat, dacht ik dat ik nooit zonder Amsterdam zou kunnen. En toen ging ik 4 maanden weg in de zomer van 2015 en bleek ik mijn stad geen minuut gemist te hebben. Ik ben dol op Amsterdam hoor. Maar ik kan dus best zonder. De vraag is: kan ik ook zonder het stadsleven?
Stadsmens
Ik ben een stadsmens. Ik hou van de mensenmix, van de architectuur, het individualisme, de vooruitstrevendheid en de
Er is een bekende uitspraak onder pelgrims: the Camino provides. De Camino geeft je wat je nodig hebt. Op vrijdag 21 juli zag ik een kans die ik wel moest grijpen. Over serendipiteit.
Standplaats Cuerres
Groeten uit Cuerres, een gehucht in Asturias. Ik heb hier nu 3 nachten geslapen. Dat is niet wat pelgrims doen. Ik ben overgelopen naar de andere kant.
Camino voltooid
Op donderdag 20 juli had ik voor het eerst het gevoel dat mijn pelgrimstocht voltooid
Van Bilbao naar Santander. Zingen met de nonnen, een alternatieve klauterpartij, wakker worden van het gekrijs van zeemeeuwen, met 25 nationaliteiten in één herberg slapen, een macrobiotische viergangenlunch, handwasjes drogen in de wapperende wind, kletsen in 5 talen, 40.000 stappen op de stappenteller en de zee, de zee, de zee!
Glibberige modderpaden
De aankomst in Bilbao was fijn. Het was een miezerige dag geweest. Ik had uren lopen ploegen in de regen over eindeloze, modderige en soms spekgladde bospaden.
Martin van den Berg zegde in de zomer van 2016 zijn kantoorbaan op, verkocht zijn huis en is nu fulltime huis- en huisdierenoppasser. ‘Ik heb de strategie van een amoebe. Ik ben niet doelgericht, maar beweeg met de stroom mee. Ik neem de mooie dingen op mijn pad in mijn leven op, en wat niet bij me past laat ik liggen.’
Maagzweer
Na mijn studietijd vond ik een baan als consultant, met een lease-auto en een riant salaris. Maar dat
Deel 3 in de serie over gelukkig worden volgens Raj Raghunathan. Deze keer over de ‘deadly sin’ om beter te willen zijn dan de rest. Beroemder, rijker, sneller, succesvoller, you name it. Jezelf vergelijken met anderen, we doen het continu. Maar het maakt niet gelukkig.
Er is een oplossing. Streven naar flow.
Hoogste CITO-scores
Onlangs kreeg het Jeugdjournaal veel kritiek toen ze een item maakten over kinderen met de hoogste CITO-scores: wat was er mis met kinderen die een vmbo-advies kregen?
Onlangs schreef Asha ten Broeke een column in Opzij over performance of femininity. Ze vroeg zich af of vrouwen knellende panty’s en hoge hakken dragen uit vrije wil, of omdat de omgeving dat van ze vraagt. Het antwoord is vast een combinatie van die twee. Feit is dat we (m/v) ons qua kledingkeus meestal conformeren aan onze omgeving.
En laat de dresscode op het Spaanse platteland nou bijster informeel, comfortabel en functioneel zijn!
Dress down day
Ik was 24