Vandaag wordt er in de Vuelta een spectaculaire etappe gereden. De finish ligt vlakbij mijn huis: de beroemde meren van Covadonga. Ik kijk uit op de bergen waar de wielrenners straks doorheen ploegen. Maar ik ga mooi niet kijken.
Over introvert zijn en the Joy Of Missing Out.
Alleen op mijn berg
Helemaal alleen wonen op het Spaanse platteland, madre mía. Zou je dat nou wel doen? En dan ook al geen collega’s meer en geen werk om naartoe
Spanje mag dan in Europa liggen, sommige dingen gaan hier anders. Nou ja, best veel dingen gaan hier anders. En dan accepteer ik maar dat er af en toe wat meewarig om me wordt gelachen. En dat het zomaar kan gebeuren dat werkmannen niet meer komen opdagen.
Moederkloek
Ik wilde dus helemaal geen kittens. Ze zijn rete onhandig. Ze doen domme dingen, slopen de boel en springen (met alle nagels uit) in je nek. Ik wilde gewoon een paar
De eerste twee dagen in mijn nieuwe huis. Een verslag met veel foto’s, omdat jullie zo zeurden. En de eerste aflevering van de serie ‘vrouw op platteland’.
Twee weken
Madre mía… in minder dan twee weken van de notaris in Amsterdam naar de notaris in Gijón… Alles ging tergend langzaam en toen was daar opeens de snelheid van het licht. Mijn advocaat, die ik zo traag als poppenstront vond, legde de laatste honderd meter af binnen tien seconden. Nou
Dat er dieren in mijn nieuwe huis zouden komen was een feit. Ik had alleen een andere volgorde in gedachten: eerst er zelf gaan wonen, dan de dieren. Maar nee. Ik heb eerder huisdieren dan de sleutel van mijn huis.
Mag ik jullie voorstellen aan Isa en Manu?
Dakloze wuppies
Op de avond van 10 juli kwam ik aan in het Ezelparadijs. In de kamer naast mij verbleven sinds een week twee wuppies van nu ongeveer acht weken oud.
Vandaag precies een jaar geleden stapte ik op station Amsterdam Centraal in de trein richting de Spaanse grens. Het avontuur tegemoet. Een onbekende weg met een onbekende afloop. Ik had mezelf een jaar buitenspelen beloofd. Zou ik daarna de grote sprong wagen? Ik had op die dag vast nooit geloofd waar ik een jaar later zou zijn…
Ja, in Amsterdam, maar dat is toeval.
Enkele reis Spanje
Op 4 juli 2017 vertrok ik naar Irún, net over de grens
Het is mijn laatste avond in Ribadesella. Een feestelijke, want vandaag is er een wonder geschied. Ik ben resident geworden!
Het was als Asterix en Obelix die Vrijgeleide A38 moesten bemachtigen, maar het is gelukt. Sinds vandaag ben ik de trotse bezitter van een groen papiertje ter grootte van een creditcard en mag ik mijzelf Residente communitario en España noemen.
Het relaas van de streng kijkende mevrouw en de queeste van printjes maken. Een lang verhaal.
Woud van bureaucratie
De naam is Ongeduld. Mevrouw Ongeduld. Maar jullie mogen Haastje zeggen. Ik kan er niks aan doen. Ik heb het geërfd, het is de schuld van mijn vader. En nu woon ik in het Land der Traagheid. Het land van mañana. Waarvan ik inmiddels weet dat deze kreet je reinste onderdrijving is. Werden dingen maar mañana…
Het is wachten tot de kikkers hun haar laten groeien.
Wachten op de polis
Een paar keer per week laat ik de postbode
Groeten uit Gijón! Een stad die ik vanwege het imago van industriestad lang links heb laten liggen. Volslagen ten onrechte weet ik inmiddels, ik ben hier nu al voor de vierde keer. Ik ga jullie het geheim van Gijón verklappen. Hier volgt onvervalste promopraat voor een authentieke stad die nog niet onder de voet gelopen is. Maar wees er snel bij, want het aantal toeristen groeit hard.
Escape from paradise
Ik was 25 dagen niet uit het Ezelparadijs weggeweest.
Een halfjaar geleden nam ik ontslag van mijn kantoorbaan en vertrok naar Spanje. Ik liep 400 kilometer over de Camino del Norte, nam Spaanse les in Valencia en werkte op 6 verschillende plekken als vrijwilliger.
Het is einde-van-het-jaar-terugkijk-tijd. Welke dingen in mijn tijdelijke, nieuwe leven vond ik ontzettend gaaf en wat vond ik iets minder gaaf?
Een kwestie van doen
Ken je dat gevoel? Dat je achteraf denkt: was dat nou zo moeilijk? Het geldt voor veel dingen waarvan
Nou jongens, dat was de kortste dag. Hou vol. Ik heb in deze donkere dagen met mijn mede-Nederlanders te doen. Minder dan 8 uur per dag een soort van licht. Grijze luchten en regen.
Een schrale troost: in Spanje snakken ze naar regen. En ik ben er steeds zekerder van dat ik naar Asturias wil. Over de lengte der dagen en klimaatverandering.
Het voordeel van emigreren
Ik heb nooit per se uit Nederland weg gewild (om precies te zijn: uit