Ik ga terug naar Amsterdam. Na 5 maanden zwerven door Spanje ga ik een weekje op vakantie in mijn eigen huis. Een goed moment om eens stil te staan bij de dingen die de afgelopen tijd veranderd zijn. Conclusie: ik ben al (een beetje) Spaanser geworden. En een beetje plattelandser ook. En een stuk relaxter. ¡Qué guay!
10 veranderingen
Onder het motto: het zijn de kleine dingen die het doen, die het doen (Saskia en Serge, ken uw klassiekers).
Met deze manier van leven kom je soms op een plek terecht die niet je eerste keus was, of die anders blijkt te zijn dan je had verwacht. Dan maak je er het beste van. En probeer je tussendoor nog iets op te steken van je ervaring. Zo heb ik het vroeger tenminste van mijn baas geleerd. En hij had nog gelijk ook.
De waarde van een vreselijke conferentie
Toen ik nog voor de gemeente werkte, was ik eens
Spanje is een enorm interessant land voor iemand die ooit Politicologie heeft gestudeerd. Werkelijk alles is hier politiek. Ik volg het met verwondering en ook met enige vrees. In deze bananenrepubliek wil ik dus gaan wonen.
Dictatuur tot 1975
Spanje heeft een bewogen verleden en dat maakt dat politiek hier veel meer is dan een verzameling meningen. Laten we wel wezen, tot 1975 was Spanje een dictatuur. Naar schatting zijn er ten tijde van het Franco-regime zo’n 40.000 tot
Afgelopen zondag stond ik om 10 uur ‘s ochtends tegelijk met een oudere meneer over dit meer uit te kijken. Het ligt in het natuurgebied Albufera, ten zuiden van Valencia, een halfuurtje met de bus. We wisselden de gebruikelijke dingen uit. ‘Het is al november, maar wat is het nog een heerlijk weer hè?’ ‘Nou, we boffen maar.’ ‘Waar kom je vandaan?’ ‘Uit Nederland.’ ‘Je spreekt goed Spaans (niet, red.). Ben je hier op vakantie?’ ‘Nee, ik volg Spaanse les.’
Nee, het is nog niet rond. Ik heb inmiddels wel contact met verschillende hosts (en nog een andere nuttige oplossing op het oog), maar er staat vanaf 26 oktober nog geen bed voor me klaar. Dus doe ik tussendoor een suf doch gezellig fotoverslagje van mijn tijd hier in Galicië. Die zit er namelijk alweer bijna op.
Warming up
Officieel werk ik hier 5 dagen per week 5 uur per dag. Maar omdat ik me anders toch maar ga
Vandaag ben ik 3 maanden van huis. Wat heb ik gedaan? Wat heb ik geleerd? Tijd om eens terug te kijken. Algemene conclusie: zo goed als elke dag was heerlijk. Het buiten zijn. En die vrijheid. Man, die vrijheid!
Verwachtingen uitgekomen
‘Hoe bevalt het nomadenleven? Is het onder of boven verwachting?’ vroeg iemand me laatst. Poeh, dat is helemaal geen gemakkelijke vraag. Ik weet eigenlijk niet precies wat mijn verwachtingen waren. Dat ik veel zou gaan leren, geloof ik.
Water. Het komt uit de kraan en het kost vrijwel niks. Totdat het zomaar niet meer uit de kraan komt. In het Ezelparadijs is water niet vanzelfsprekend en moet elke liter zelf gehaald worden. Dat levert een hoop waterbewustzijn op. En waterwaardering. En viezigheid.
Die douche was vanochtend wel heel erg lekker. Maar ook raar. Groeten uit Gijón!
Droge winter en lente
Terwijl het zuiden van Spanje aan het uitdrogen is, dacht ik in het noorden qua water in
Deze foto maakte ik op 4 augustus. Het was de laatste keer dat het warm was en de zon scheen. Het was ook de laatste keer dat ik alleen was. Met een picknicklunch, een boek, een ijskoud riviertje om in te badderen, met bomen, planten, vlinders en een Romeins bruggetje. Zeg maar de omstandigheden waar ik gelukkig van word. Op 8 augustus sloot ik me op in een hotelkamer in Oviedo.
Nieuwe dingen proberen
Je weet het pas als
Van Bilbao naar Santander. Zingen met de nonnen, een alternatieve klauterpartij, wakker worden van het gekrijs van zeemeeuwen, met 25 nationaliteiten in één herberg slapen, een macrobiotische viergangenlunch, handwasjes drogen in de wapperende wind, kletsen in 5 talen, 40.000 stappen op de stappenteller en de zee, de zee, de zee!
Glibberige modderpaden
De aankomst in Bilbao was fijn. Het was een miezerige dag geweest. Ik had uren lopen ploegen in de regen over eindeloze, modderige en soms spekgladde bospaden.
Bericht uit Spanje. In plaats van een ansichtkaart. Alles gaat goed. Nou ja, bijna alles. Het is fijn hier en ik wil nog niet naar huis. Mijn posts zijn een beetje anders zolang ik aan het lopen ben, maar dat kunnen jullie vast wel aan. Dit bericht typ ik staand vanaf de publieke computer in het toerismebureau van Deba.
Gestrand aan het strand
Baskenland. Aan de Spaanse kant van de Rio Bidasoa, de grens met Frankrijk. Eigenlijk wel gepast