Ik kreeg wat ongeruste berichten. Beste trouwe bloglezer, alles is goed hier. Ik had even geen zin in bloggen, dat is alles. Maar ik praat jullie bij. Nou ja, het is eigenlijk meer een trip down memory lane.
Deze week vier ik mijn vijfjarig jubileum als tekstschrijver. Ik doe eigenlijk nog steeds maar wat. En dat bevalt ontzettend goed.
Toen ik wakker werd op 2 januari was alles wit. Dit is mijn vierde winter in Asturias en het is zonder twijfel de koudste van de vier.
Langzaamaan begint het leven weer te lijken op hoe het was. En dat was een bijster aangenaam leven.
In Spanje werd afgelopen weekend de noodtoestand uitgeroepen. En dat gaat best ver. Het decreet is eigenlijk heel simpel: quédate en casa. Blijf thuis. En dat vond ik nou wel een handig moment om mezelf het thuiswerken onmogelijk te maken.
Ik krijg de laatste tijd vaker de vraag hoe je locatie-onafhankelijk tekstschrijver wordt. Hoe begin je? Waar vind je je opdrachtgevers? Wat is belangrijk om rekening mee te houden? En waarom is deze manier van werken niet voor iedereen geschikt?
Ik ga mijn ervaringen met jullie delen. Van begin tot eind.
Wat was ik van plan aan het begin van 2019 en wat kwam daarvan terecht? En wat kan zo doorgeschoven worden naar 2020?
Nooit meer hoeven werken voor je geld, hoe gaaf is dat? Nou, niet zo gaaf eigenlijk. Ik ben blij dat ik niet FIRE ben. Ja echt. En ik denk zelfs dat dat voor de meeste mensen geldt. Je kunt veel beter HOT zijn dan FIRE.
De laatste tijd betrap ik mezelf erop: ik ben weer meer geld aan het uitgeven. En dat is geheel niet toevallig begonnen sinds het moment dat er weer meer geld binnenkomt. Ik ben ten prooi gevallen aan leefstijlinflatie.
Met mate dan hè.
Er hangt nogal wat valse romantiek rondom het leven van digitale nomaden. Ik help je graag uit de droom; het is allemaal wat minder rooskleurig dan het lijkt. Er zit wel één geweldig principe achter het digitale nomadenbestaan, dat je ook prima kunt toepassen vanuit een vaste standplaats. Het heet geo-arbitrage.