Het mooie en spannende van het leven van een rondreizende vrijwilliger is dat je telkens in een onbekende wereld terecht komt. En dat het soms ook echt een verrassing is. Groeten vanaf Mallorca!
Operaplaat
Op vliegvelden is Nederland opeens heel dichtbij. Toen ik bij de gate van het vliegveld in Valencia aankwam, werd net de last call voor een vlucht naar Amsterdam omgeroepen. Maar ik laat Mokum nog even links liggen en mocht mee met de vlucht naar Mallorca.
Ik slaap straks meer dan 3 weken in appartementen. Ja, ik ben eruit, ik slaap niet in een park. Het zal wel enorm wennen worden voor een plattelandsvrouw zoals ik. Over hoe een koortsachtige zoektocht naar onderdak begon en eindigde in Valencia. (En nee, dat is niet Valencia op de foto, maar Santander. Ik ben nog nooit in Valencia geweest.)
Iets met plannen en realiteit. En nóg een verboden uitstapje.
Spaanse les
Die zoektocht dus, naar een geschikt nieuw
Nee, het is nog niet rond. Ik heb inmiddels wel contact met verschillende hosts (en nog een andere nuttige oplossing op het oog), maar er staat vanaf 26 oktober nog geen bed voor me klaar. Dus doe ik tussendoor een suf doch gezellig fotoverslagje van mijn tijd hier in Galicië. Die zit er namelijk alweer bijna op.
Warming up
Officieel werk ik hier 5 dagen per week 5 uur per dag. Maar omdat ik me anders toch maar ga
Dat was een beetje een cliffhanger. Ik vond 3 maanden van huis een mooi moment om eens te kijken of ik alleen maar aan het genieten was, of dat mijn doel daadwerkelijk dichterbij kwam. En wat doe je als gaat zitten tussenevalueren? (Je ziet, ik heb het kantoorjargon nog niet helemaal kwijt.) Dan ga je kritisch zitten wezen. Ik tenminste.
Dramatisch
Ben ik hier al 3 maanden vakantie aan het vieren? Had ik inmiddels niet al veel beter Spaans moeten
Vandaag ben ik 3 maanden van huis. Wat heb ik gedaan? Wat heb ik geleerd? Tijd om eens terug te kijken. Algemene conclusie: zo goed als elke dag was heerlijk. Het buiten zijn. En die vrijheid. Man, die vrijheid!
Verwachtingen uitgekomen
‘Hoe bevalt het nomadenleven? Is het onder of boven verwachting?’ vroeg iemand me laatst. Poeh, dat is helemaal geen gemakkelijke vraag. Ik weet eigenlijk niet precies wat mijn verwachtingen waren. Dat ik veel zou gaan leren, geloof ik.
Ik ben van Asturias naar Galicië verhuisd. Naar een plek die in bijna alle opzichten anders is dan mijn vorige plek. Het enige dat hetzelfde is gebleven: ik ben nog steeds veel met poep in de weer. Het was ezelpoep en nu is het paardenpoep.
Prachtige finca
Groeten uit Casa da Cabaza. Een prachtige finca in het midden van niks. Er zijn hier nog 3 andere huizen, waarvan eentje bewoond. Het dorp heet geloof ik Eirexalba. En dat is
Morgen is mijn laatste dag in het Ezelparadijs. Maandag 18 september trek ik verder, naar Galicië. Ik ben hier 40 dagen geweest en dat was opnieuw een erg fijne tijd. Dit is mijn Ezelparadijs top-10!
In willekeurige volgorde:
1. Stal 1 in de ochtend
In stal 1 staan de kneusjes. Het is de grootste stal, met op dit moment 10 ezels. Het zijn de bejaarden, de bangerds en de zwakkeren. Ik vind bijna niets zo heerlijk als ‘s ochtends
Anderhalve maand van huis. Wat zijn de verschillen tussen mijn oude kantoorleven en mijn nieuwe buitenleven? De kortste samenvatting: ik ben van ‘daar en straks’ naar ‘hier en nu’ gegaan. En tot nu toe bevalt die verandering uitstekend. Al zou een keer onder de douche of weer eens gewoon de wc doortrekken best fijn zijn.
Exit kantoorleven
Ik zag een paar berichten op Facebook en Twitter voorbij komen van mensen die maandag weer aan het werk moeten. Op dat
Rebecca Jansen (37) werkt al 2 jaar als vrijwilliger op het Europese platteland. Ze geniet van het simpele buitenleven. ‘Ik was activiteitenbegeleider voor mensen die op jonge leeftijd ernstig ziek werden. De verhalen van hun partners hebben me overtuigd. Als je iets wilt, neem de stap en ga.’
Vrijwilligerswerk op het platteland
Ik ben gewoon het liefste buiten. Ik heb een caravan op een camping in de buurt van Den Haag. Daar woon ik als ik in Nederland ben.
Deze foto maakte ik op 4 augustus. Het was de laatste keer dat het warm was en de zon scheen. Het was ook de laatste keer dat ik alleen was. Met een picknicklunch, een boek, een ijskoud riviertje om in te badderen, met bomen, planten, vlinders en een Romeins bruggetje. Zeg maar de omstandigheden waar ik gelukkig van word. Op 8 augustus sloot ik me op in een hotelkamer in Oviedo.
Nieuwe dingen proberen
Je weet het pas als