Het is weer zover. Nee, geen code zwart, verre van. Maar wel code oranje. Het regent inmiddels drie etmalen vrijwel onafgebroken en vandaag traden de eerste rivieren buiten hun oevers. Ik was net op tijd weg.
DANA in aantocht
We werden er vorige week al uitgebreid voor gewaarschuwd. Er kwam een DANA aan, een Depresión Aislada en Niveles Altos. Iets met een lagedrukgebied op grote hoogte, in de volksmond ook bekend als gota fría (koude druppel). DANA’s kwamen altijd
Toen ik wakker werd op 2 januari was alles wit. Dit is mijn vierde winter in Asturias en het is zonder twijfel de koudste van de vier.
Wild weer
Het weer kan hier heftig zijn. Ik maakte in die paar jaar dat ik hier nu woon bijna alles al mee. Regen die dagen tot wekenlang aanhoudt, serieuze overstromingen, windstoten tot 120 km per uur, droogte, bosbranden, golven tot tien meter hoogte en een pak sneeuw in oktober. Met alle
Het lijkt wel lente hier. Met de nadruk op lijkt, want het kan volgende week zomaar sneeuwen. Met het Asturiaanse weer weet je het nooit. Maar ja, vertel dat je planten maar eens. Die denken: zon, warmte, groeien!
Manu vond het zo heet dat ze de schaduw opzocht.
Het fijnste weer
Dit is misschien wel het fijnste weer dat er bestaat. Frisse, heldere ochtenden, maxima van een graadje of 16 à 17 overdag en daarna een koude nacht met
Het is vandaag en morgen code rood in Asturias. En omdat ik vandaag alle tijd heb dacht ik: laat ik eens een niemendalletje schrijven over het weer. Dat is eigenlijk het beste samen te vatten als: niet om over naar huis te schrijven.
Vrije dag
Ik heb -kuch- zomaar een vrije dag vandaag. Gisteren heb ik mijn werk ingestuurd voor de ene opdrachtgever. De andere opdrachtgever zou er meteen achteraan komen, maar liet gisteren weten dat het twee weken
Al langere tijd wilde ik er weer over schrijven, maar ik kon steeds de woorden niet vinden. De klimaatcrisis. Ik kan er nog steeds geen woorden voor vinden, maar het onderwerp is te belangrijk om te laten liggen. En nee, het is niet zo’n vrolijk verhaal.
De enige mogelijkheid die ik nog zie is heel hard protesteren. Greta Thunbergstijl.
Het is allang begonnen
Ik tik dit stukje in de tuin. In een korte broek en een shirtje. Onder de
Het zijn trieste tijden in het inmiddels niet meer zo groene paradijs. Asturias staat al ruim een week in brand. Het ruikt buiten naar open haard en het vuur is een aantal keren behoorlijk dichtbij mijn huis gekomen. Het ergste is dat zeker 80% van de branden is aangestoken.
De oorzaken: extreme droogte en politiek.
Natuur verwoest
Ik ben genoeg van Asturias gaan houden dat mijn hart huilt. Al die prachtige natuur, al die dieren. De foto maakte ik
Wat een hoopvolle en cynische week was het in Nederland. Duizenden schoolkinderen die de straat op gaan voor het klimaat en honderden verzuurde vijftigers die het nodig vonden om daar vanuit hun leunstoel iets denigrerends over te roepen.
Hup jeugd!
Greta Thunberg
Ik was er wat laat bij, maar ik ontdekte de afgelopen week dus dat er in Zweden een meisje van zestien is die de wereld aan het redden is. Het vlammende betoog van Greta Thunberg om de
Gisteren kwam iedereen uit zijn holen gekropen. De zon scheen! Na drie weken van regen, windstoten, regen, overstromingen, storm, onweer, regen, sneeuw, hagel en regen. De lucht ruikt naar lente jongens.
Grillig weer
Mijn grootste aarzeling over verhuizen naar Asturias was het weer. Het mag hier Spanje heten, het weer lijkt niet op waar jullie aan denken bij Spanje. Met gemiddeld 800 mm neerslag per jaar is het ongeveer even nat als Nederland. Het is over het algemeen wel
De zondvloed is begonnen. Het is noodweer in Asturias en ik zit al vier dagen sdipverkouden binnen te survivallen. Kolkende rivieren treden buiten hun oevers, wegen zijn afgesloten, spoorrails weggeslagen, scholen gaan dicht en het ziekenhuis is ontruimd.
En ik zit op mijn berg. Te wachten tot het over is.
Eindelijk regen
Het begon vorige week met wisselvallig weer. Eindelijk regende het weer eens, na een paar zonovergoten maanden. Best goed voor de bomen, het gras en de planten,
Even iets vrolijks, zo tegen het einde van het jaar. De VPRO zond afgelopen zondag een Tegenlicht-documentaire uit over Paul Kingsnorth, een voormalige milieu-activist. Voormalig, want hij heeft de strijd voor een beter milieu opgegeven. Hij geloof er niet meer in. En dat snap ik eigenlijk wel. De ondergang lijkt onontkoombaar.
Composttoilet
Kingsnorth leidt met zijn vrouw en twee kinderen een teruggetrokken bestaan op het platteland van Ierland. Ze kochten daar een stuk land en leven er zo zelfvoorzienend