Het is vandaag en morgen code rood in Asturias. En omdat ik vandaag alle tijd heb dacht ik: laat ik eens een niemendalletje schrijven over het weer. Dat is eigenlijk het beste samen te vatten als: niet om over naar huis te schrijven.
Al langere tijd wilde ik er weer over schrijven, maar ik kon steeds de woorden niet vinden. De klimaatcrisis. Ik kan er nog steeds geen woorden voor vinden, maar het onderwerp is te belangrijk om te laten liggen. En nee, het is niet zo’n vrolijk verhaal.
De enige mogelijkheid die ik nog zie is heel hard protesteren. Greta Thunbergstijl.
Het zijn trieste tijden in het inmiddels niet meer zo groene paradijs. Asturias staat al ruim een week in brand. Het ruikt buiten naar open haard en het vuur is een aantal keren behoorlijk dichtbij mijn huis gekomen. Het ergste is dat zeker 80% van de branden is aangestoken.
De oorzaken: extreme droogte en politiek.
Wat een hoopvolle en cynische week was het in Nederland. Duizenden schoolkinderen die de straat op gaan voor het klimaat en honderden verzuurde vijftigers die het nodig vonden om daar vanuit hun leunstoel iets denigrerends over te roepen.
Hup jeugd!
Gisteren kwam iedereen uit zijn holen gekropen. De zon scheen! Na drie weken van regen, windstoten, regen, overstromingen, storm, onweer, regen, sneeuw, hagel en regen. De lucht ruikt naar lente jongens.
De zondvloed is begonnen. Het is noodweer in Asturias en ik zit al vier dagen sdipverkouden binnen te survivallen. Kolkende rivieren treden buiten hun oevers, wegen zijn afgesloten, spoorrails weggeslagen, scholen gaan dicht en het ziekenhuis is ontruimd.
En ik zit op mijn berg. Te wachten tot het over is.
Even iets vrolijks, zo tegen het einde van het jaar. De VPRO zond afgelopen zondag een Tegenlicht-documentaire uit over Paul Kingsnorth, een voormalige milieu-activist. Voormalig, want hij heeft de strijd voor een beter milieu opgegeven. Hij geloof er niet meer in. En dat snap ik eigenlijk wel. De ondergang lijkt onontkoombaar.
Madre mía, zijn dit die donkere, natte, grijze maanden waar ik vroeger geen doorkomen aan vond? Foto’s uit het dagelijks leven in een geel huis halverwege een berg in Asturias.
Let op: kattenspam.
Madre mía. Zo zag mijn tuin eruit op 28 oktober. Bam, een pak sneeuw van tien centimeter. Uit het niets. Deze absurde actie van Moeder Natuur – terwijl ik in een guur, maar sneeuwvrij Nederland zat – was een fikse wake up call. Ik moet me met gezwinde spoed klaar gaan maken voor de winter.
Sinds ik vorige zomer in Spanje aankwam, heb ik de gevolgen van klimaatverandering al een paar keer van dichtbij meegemaakt. Met als voorlopig sluitstuk een rupsenplaag in mijn tuin. En Leslie. Maar die bleek een onverwachte wind in de rug.
Jongens, wat hebben we er een teringzooi van gemaakt met zijn allen. Excusez mijn Amsterdams.