Toen ik wakker werd op 2 januari was alles wit. Dit is mijn vierde winter in Asturias en het is zonder twijfel de koudste van de vier.
Het lijkt wel lente hier. Met de nadruk op lijkt, want het kan volgende week zomaar sneeuwen. Met het Asturiaanse weer weet je het nooit. Maar ja, vertel dat je planten maar eens. Die denken: zon, warmte, groeien!
Manu vond het zo heet dat ze de schaduw opzocht.
Al langere tijd wilde ik er weer over schrijven, maar ik kon steeds de woorden niet vinden. De klimaatcrisis. Ik kan er nog steeds geen woorden voor vinden, maar het onderwerp is te belangrijk om te laten liggen. En nee, het is niet zo’n vrolijk verhaal.
De enige mogelijkheid die ik nog zie is heel hard protesteren. Greta Thunbergstijl.
Het zijn trieste tijden in het inmiddels niet meer zo groene paradijs. Asturias staat al ruim een week in brand. Het ruikt buiten naar open haard en het vuur is een aantal keren behoorlijk dichtbij mijn huis gekomen. Het ergste is dat zeker 80% van de branden is aangestoken.
De oorzaken: extreme droogte en politiek.
Wat een hoopvolle en cynische week was het in Nederland. Duizenden schoolkinderen die de straat op gaan voor het klimaat en honderden verzuurde vijftigers die het nodig vonden om daar vanuit hun leunstoel iets denigrerends over te roepen.
Hup jeugd!
Gisteren kwam iedereen uit zijn holen gekropen. De zon scheen! Na drie weken van regen, windstoten, regen, overstromingen, storm, onweer, regen, sneeuw, hagel en regen. De lucht ruikt naar lente jongens.
De zondvloed is begonnen. Het is noodweer in Asturias en ik zit al vier dagen sdipverkouden binnen te survivallen. Kolkende rivieren treden buiten hun oevers, wegen zijn afgesloten, spoorrails weggeslagen, scholen gaan dicht en het ziekenhuis is ontruimd.
En ik zit op mijn berg. Te wachten tot het over is.
Even iets vrolijks, zo tegen het einde van het jaar. De VPRO zond afgelopen zondag een Tegenlicht-documentaire uit over Paul Kingsnorth, een voormalige milieu-activist. Voormalig, want hij heeft de strijd voor een beter milieu opgegeven. Hij geloof er niet meer in. En dat snap ik eigenlijk wel. De ondergang lijkt onontkoombaar.
Madre mía, zijn dit die donkere, natte, grijze maanden waar ik vroeger geen doorkomen aan vond? Foto’s uit het dagelijks leven in een geel huis halverwege een berg in Asturias.
Let op: kattenspam.