Het verschil tussen de Nederlandse polderlockdown en de Spaanse confinamiento is typisch. Heel typisch.
Jonge democratie
Half maart, toen de Spaanse confinamiento net was ingegaan, verscheen er een artikel in The New York Times: Spain, on Lockdown, Weighs Liberties Against Containing Coronavirus. Het ging precies over wat ik me in die dagen ook afvroeg. Hoe verhouden de strenge coronabeperkingen zich tot de democratische rechtsstaat?
Op zijn minst een dilemma, leek me. Bovendien schakelde de noodtoestand allerlei bevoegdheden uit van
In Spanje werd afgelopen weekend de noodtoestand uitgeroepen. En dat gaat best ver. Het decreet is eigenlijk heel simpel: quédate en casa. Blijf thuis. En dat vond ik nou wel een handig moment om mezelf het thuiswerken onmogelijk te maken.
Noodtoestand
In Spanje zijn ze een stukje doortastender opgetreden tegen het Coronavirus dan in Nederland. Sinds dit weekend is alles dicht. Scholen, horeca, winkels, zwembaden, bioscopen, theaters, sportvelden. Alles behalve levensmiddelenwinkels, apotheken en kiosken. En nu gaan de grenzen
Ik krijg de laatste tijd vaker de vraag hoe je locatie-onafhankelijk tekstschrijver wordt. Hoe begin je? Waar vind je je opdrachtgevers? Wat is belangrijk om rekening mee te houden? En waarom is deze manier van werken niet voor iedereen geschikt?
Ik ga mijn ervaringen met jullie delen. Van begin tot eind.
Vier jaar tekstschrijver
Deze maand vier ik mijn vierjarig jubileum als zelfstandig tekstschrijver. In februari 2016 schreef ik mij in bij de Kamer van Koophandel. Toen nog naast
Anderhalf jaar woon ik hier nu. Anderhalf jaar in een geel huis halverwege een berg op het platteland van het Noord-Spaanse Asturias. En ik moet mezelf nog steeds weleens knijpen. Madre mía, dit is echt.
Ochtendwandeling
‘s Ochtends om half negen, als de zon op het punt staat om achter de bergen tevoorschijn te komen, gaan Bruno en ik het bos in voor onze ochtendwandeling. Het is helder en koud buiten, een graad of vijf misschien. De wolken liggen
Ik weet het jongens, ik lok met mijn manier van schrijven ongevraagde tips uit. Over houtkachels, over kettingzagen, over hoe ik hier de winter overleef. Het zijn vaak mannen (tips van vrouwen gaan meestal over de moestuin). Maar gek genoeg ken ik tot nu toe alleen vrouwen die hier alleen wonen. En nog gekker misschien, die redden zich prima.
Goedbedoeld
Stadsmens verhuist naar het platteland. En dan ook nog naar het buitenlandse platteland én ze heeft twee linkerhanden. Ik
Ik geloof dat de zomer nu toch echt op begint te raken. Maar wat was ie fijn! De tweede zomer op Finca Lonica in plaatjes.
Madre mía. Ik woon vandaag op de kop af een jaar in een geel huis halverwege een berg. En nee, ik kan niet zeggen dat de tijd vliegt. Want sjees, het lijkt echt alweer veel langer geleden dat ik hier aankwam.
A trip down memory lane.
Die eerste dagen
Over mijn aankomst schreef ik drie maanden geleden uitgebreid. En ik maakte van dag 1 en dag 2 en van dag 3, 4 en 5 ook een apart verslag. Ik
Een tijdje terug schreef ik over de negen dingen die ik mis aan Nederland. Ik eindigde met dat er ‘natuurlijk’ ook een lijstje kwam met de dingen die ik níet mis. Maar dat komt er niet. Het namelijk helemaal niet leuk om je aandacht te richten op negatieve dingen. Wat wél leuk is: vertellen wat er zo leuk is aan Asturias.
Asturias en Spanje
Even vooraf. Spanje is eigenlijk een soort Verenigde Staten van Spanje. Het bestaat uit zeventien
Fotoblog van het vaste ochtendrondje door de tuin. De katjes in mijn kielzog. Nada más.
Lente in Asturias
Het is lente. Dat gaat gepaard met de gebruikelijke Asturiaanse natheid, maar vandaag is het een prachtige dag.
César in het gras.
Lentebloesem. Is het een oude appelboom?
Wortels en uien in het gelid.
Ik blijf maar snijbiet eten. En de knoflook is ook al bijna klaar voor de oogst.
Isa en César bespeuren iets in het
Vandaag precies negen maanden geleden kwam ik hier met mijn schamele bezittingen de berg op gereden. Het regende en het was stikbewolkt. De eerste vier dagen kon ik nauwelijks het eind van mijn landgoed zien. Laat staan het uitzicht op de Picos. En ik dacht: madre mía, vanaf nu woon ik dus hier. In het zomerhuis van een overleden echtpaar.
In negen maanden tijd is het mijn huis geworden. En ik denk nog steeds regelmatig: madre mía.
Verhuisd
19