En de dagen, ze gaan voorbij. Wat niet af is, komt morgen aan de beurt. En als het regent, dan veranderen we het plan. Als de zon uitbundig schijnt ook. Dan pakken we een stoel en een boek.
Kijk, daar gaan de alpenkraaien. Ze zwieren door de lucht. Met een sierlijke bocht strijken ze neer in het veld, op zoek naar wormen, spinnen en andere beestjes.
Ik waan me soms net in Walden.
Terug naar de basis
“I went
Madre mía. Zo zag mijn tuin eruit op 28 oktober. Bam, een pak sneeuw van tien centimeter. Uit het niets. Deze absurde actie van Moeder Natuur – terwijl ik in een guur, maar sneeuwvrij Nederland zat – was een fikse wake up call. Ik moet me met gezwinde spoed klaar gaan maken voor de winter.
Appje uit Asturias
Terwijl ik met mijn familie aan het zondagsontbijt zat in een vakantiehuisje op de Utrechtse Heuvelrug, kwam er een appje binnen
Even een vluggertje. Het is eigenlijk veel te gezellig voor blogjes typen. En te druk. Er wordt hier gewerkt aan een warm huis.
Gave stapel
Dit weekend stuurde Siets me een jaloersmakende foto van hun houtvoorraad. ‘Klaar voor de winter!’ schreef ze erbij. Dat is mijn nieuwe leven dus. Dat iemand je een foto stuurt van haar houtvoorraad en dat je denkt: wauw, wat een gave, nette, hoge stapel!
Ik had een foto teruggestuurd van mijn eigen houtstapel als
Van hip Amsterdam naar het Asturiaanse platteland. Van tweekamerappartementen voor vier ton, naar bouwvallen met een lap grond voor 30.000 euro. Van twee keer modaal naar duizend euro netto per maand. Als je geluk hebt.
Ik moest aan die contrasten denken toen medeblogger Mariimma schreef over de rijke witte bubbel waar veel mensen in Nederland in verkeren. Ik ben van het ene uiterste in het andere uiterste gegaan.
Lege brandstoftank
We hadden afgesproken op het parkeerterrein naast het benzinestation.
Het is alsof ik een leerwerkplek heb in mijn eigen tuin. Het is één grote ontdekkingstocht. Heerlijk. Ik mag allemaal dingen die ik op kantoor niet mocht. Zoals mijn eigen fouten maken.
Maar een ongeschreven blad is ook ingewikkeld. Wanneer luister je naar de wijze raad van anderen en wanneer eis je het recht op om fouten te maken? Over traditie en permacultuur.
Grapje
Een ding vooraf, naar aanleiding van een aantal reacties op mijn vorige blog: neem mij niet
Het idee van Project Lonica is om de vaste lasten zo laag mogelijk te houden en waar mogelijk zelfvoorzienend te worden. Dat begon met hypotheekvrij wonen. Het volgende plan is de energievoorziening. Die kosten kan ik fors verlagen door gebruik te maken van een gratis brandstof: hout.
Bos
Dit is mijn bos. Het is om precies te zijn 5.783 vierkante meter. Ik had nooit verwacht dat ik ooit een stuk bos zou bezitten. Supercool! En ook wel een beetje