Te vroeg gejuicht

Hoera, ik mag weer terug naar overdag, twitterde ik gisteren blij. Maar het loopt natuurlijk weer anders. De gifbeker is nog niet leeg.

Covidverdachte

Radiotherapie, the sequel. Het liep vorige week in de soep vanwege een PCR-test. Hij was negatief, maar toch vond het ziekenhuis me nu opeens een covidverdachte. Ik mocht alleen ‘s avonds behandeld worden door verpleegkundigen in maanpakken.

Zondag moest ik me opnieuw laten testen. Gelukkig kwam de uitslag deze keer maandagochtend al. Negatief natuurlijk. Ze zullen maar weinig patiënten hebben die zo veilig zijn als ik. Al was het maar omdat ik naast die radiotherapie geen leven heb.

Sessie 15

Maar goed, het leed was geleden. Met een tweede negatieve test op zak mocht ik terug naar behandelingen overdag. Ik belde meteen met het ziekenhuis.

‘U kunt vandaag alleen als laatste patiënt terecht om 21.15 uur, want we hebben overdag geen plek,’ zei de mevrouw van radiotherapie.

‘Nou, dan blijf ik nog wel een dagje thuis,’ zei ik. ‘Ik heb dit weekend de ergste schade van vorige week een beetje ingelopen en dat ga ik nu niet meteen weer overboord gooien. Ik moet de hele week nog.’

Ik werd doorverbonden met de arts. Die legde uit dat het slecht was als ik mijn radiotherapie weer zou onderbreken. Ik legde uit dat het slecht was als ik me vanavond tegen de vangrail zou rijden.

Vijf minuten later belden ze terug. Er was opeens plek om 15.00 uur.

En zo zat ik gistermiddag weer in de auto, op naar Gijón. Blij dat de beproeving van vorige week eindelijk voorbij was. Ik mocht weer gewoon in de wachtkamer zitten en daarna gewoon naar het kleedhokje. Het leek allemaal weer normaal.

Uit de agenda

Alleen hadden ze me dus volledig uit de agenda gegooid.

Net voordat ik de tafel beklom om bestraald te worden, zei de verpleegkundige: ‘Morgen en overmorgen is je afspraak om 8.30 uur ‘s ochtends. Daarna weten we het nog niet.’ 

Ik weet niet hoe vaak ik die mensen al verteld heb hoe ver weg ik woon. En dat ik vermoeid ben van de bestralingen. En dat ik slecht slaap vanwege die rottige opvliegers door de hormoontherapie. Om me daar om 8.30 uur te kunnen melden moet ik om 6.15 uur op. Als ik geluk heb, is dat na vijf uur slaap.

Dan rij ik dus ‘s ochtends in het donker tegen die vangrail in plaats van ‘s avonds.

Een hotel

Terug bij mijn auto overwoog ik mijn opties. Meteen maar doorrijden naar een hotel, ook al had ik niks bij me? Tandenpoetsen is door zo’n mondkapje toch wat minder relevant geworden.

Ik besloot nog een keer terug naar binnen te lopen, om te vragen of het echt niet anders kon.

‘De enige andere optie is als laatste patiënt,’ zei de verpleegkundige. ‘Het is 8.30 uur of 21.15 uur.’ 

Ik bedacht een list. Als ik morgen om 21.15 uur zou komen (dat betekent in de praktijk om 22.00 uur) en overmorgen om 8.30 uur? Dan slaap ik die nacht in een hotel en pak ik er twee mee in één go.

Een nieuw tijdstip

De verpleegkundige zei dat dit technisch zou kunnen en mogen, maar ze wist opeens niet meer zeker of ik de dag erna wel om 8.30 uur terecht kon.

Ik snap geen reet van hoe deze mensen afspraken plannen.

‘Maar een halfuurtje geleden heeft je collega nog tegen me gezegd dat ik morgen en overmorgen om 8.30 uur verwacht werd?’

‘Ik denk ook wel dat het kan,’ zei de verpleegkundige, ‘maar dat hoor je dan definitief morgenavond om 21.15 uur.’

Dus als ik daar om 22.00 uur op die tafel lig, dan gaan ze me vertellen of ik wel of niet minder dan een etmaal later opnieuw word verwacht. En dat hotel moet ik dan maar op de gok boeken. Ik snap echt geen reet van hoe deze mensen afspraken plannen.

Een wiebelige deal

Vanochtend hing ik opnieuw aan de telefoon. Op zoek naar bevestiging.

‘Ik ga even voor je kijken,’ zei de mevrouw van radiotherapie. ‘Je wordt vandaag om 21.15 uur verwacht en morgen om 17.45 uur.’ 

Ik klapperde maar weer eens met mijn oren. Ik legde uit wat gisteren nog het plan was geweest en dat ik op het punt stond om een hotel te boeken. Maar dat dit niet zoveel zin had als ik daarna een hele dag moest gaan lummelen in Gijón tot het 17.45 uur was.

Ze verbond me door met een verpleegkundige.

‘Als jij morgen liever om 8.30 uur komt, dan kan dat,’ zei ze.

En zo heb ik voor vanavond en morgenochtend afspraken staan die wiebelig voelen. Ik ga toch mijn tandenborstel maar vast inpakken. En vanaf overmogen is het sowieso weer een tombola.

Juichen uitgesteld

Om positief af te sluiten: ik moet er nog maar 5. Het kan dus nog maar 5 keer fout gaan. Als de arts tenminste niet besluit om er extra bestralingen aan toe te voegen, want dat hangt nog steeds een beetje boven de markt.

Ik juich pas weer als ik voor de allerlaatste keer onder dat bestralingstoestel vandaan kom.