Test, test…

Lonneke hier, vanaf de Veluwe. Kunt u mij lezen? Ik ben aan het oefenen voor de Camino del Norte. Ook wat het bloggen betreft, want dat moet straks even vanaf mijn telefoon.

Let op. Hier volgt een niemendalletje.

Camino del Veluwe

De foto maakte ik gisteren. Ah ja gisteren, toen was het fijn. Gelopen in het zonnetje, een plons in het buitenzwembad en toen lekker relaxen bij mijn hut.

Ik zit middenin een wandeldriedaagse over de Veluwe. Heeft ze daar wel tijd voor, zo vlak voor vertrek? Ja hoor, het stond zelfs op mijn to do list. Ik slaap in ‘pods’, dat is een hip woord voor een klein houten huisje. Een luxe tent, zeg maar.

Quasimodo in fluorescerend geel

Groeten uit een druilerig Lunteren! Ik heb altijd het idee dat miezerregen een Hollands verschijnsel is. Het is hier zo’n 10 minuten min of meer droog geweest. Dat was dan wel weer net toen ik een fijn bankje zag. Doe mij maar gewoon een flinke bui. Eentje die begint en ook weer ophoudt.

Vandaag liep ik de hele dag voor lul in een fluorescerend gele regenburka. Als Quasimodo, want mijn rugzak zit eronder. Dat ding is pure gewichtsbesparing. Geen jas, geen paraplu. En dus ook niet: ach, dan word ik een beetje nat, dat droogt zo wel in de warme auto naar huis. Zie hierboven zo ongeveer alle versies die ik onderweg tegenkwam. Maar niemand liep erbij als Quasimodo in een fluorescerend gele regenburka.

Testweekend

Ik doe eigenlijk altijd een testweekend als ik een Camino ga lopen. De belangrijkste test: wat doet mijn lijf als ik een paar dagen achter elkaar met een rugzak ga sjouwen? Verder is het met name een gear test. Hoe zit en werkt mijn nieuwe rugzak? Gaat het goed met de schoenen? Blijft alles wat droog moet blijven droog?

Voor de zekerheid heb ik ook de Spaanse wijn vast getest. Veroverd in de supermarkt in Otterlo. Onder het motto: een zware rugzak is een goede training voor mijn rug.

Bloggen op mijn telefoon

En nu test ik het bloggen dus. Heerlijk droog aan een klein houten tafeltje in de pod. Met een glaasje wijn uit Otterlo. Terwijl de regen gezellig op het dak tikt. Ja, dit is dus live mensen. In tegenstelling tot mijn andere posts die ik meestal een paar dagen van tevoren inplan. Ik kan vast zeggen: het bloggen gaat op een laag pitje op de Camino. Het is nogal een gepruts op een telefoon.

Dat bed hier in de pod begint nu al te lonken. Het is ook al bijna pelgrimbedtijd. Morgen sjouw ik verder naar het station van Wolfheze. Het belooft net zo druilerig te worden als vandaag!