Tien intense dagen

Er zit een heel groot nadeel aan emigreren. Je laat mensen achter die je dierbaar zijn. Maar er zit een heel klein voordeeltje aan dat nadeel. Als je de mensen die je lief zijn ziet, dan is dat intens en bijzonder. Ik heb net tien van die bijzondere dagen achter de rug.

En ik heb nieuwe Asturiaanse folklore ontdekt.

Roadtrip

Mijn ouders zijn me voor de tweede keer komen opzoeken. Natuurlijk is emigreren binnen Europa anders dan naar Australië. Maar het blijft een end hoor. Het dichtstbijzijnde vliegveld is hier anderhalf uur rijden vandaan. Maar dan kun je niet rechtstreeks op Amsterdam vliegen.

Mijn ouders besloten dit keer met de auto  te komen. Dat is een roadtrip van zo’n 1700 kilometer. Drie dagen rijden ze daarover, om het onderweg ook nog een beetje leuk te houden.

Samen

Maar dan heb je ook wat. Toen ik nog in Amsterdam woonde, bleven ze nooit slapen. En nu zit je opeens anderhalve week samen aan het ontbijt en zegt je vader ‘s avonds voor het naar bed gaan: ‘Heb je de deur al op slot gedaan?’

Opeens heb je zeeën van tijd voor elkaar. Sta je samen in de Mercadona, samen in de keuken, hang je de kleren van je ouders te drogen en doen zij de afwas, alsof ze nooit anders hebben gedaan.

En dan zegt je moeder: ‘Zullen we een spelletje doen?’

En ‘s avonds zit je bij het haardvuur met een glaasje. Je moeder met de Margriet en je vader neemt in de reisgidsen alvast de documentatie voor morgen door. Je katten van de leg omdat hun vaste hangplekken bezet zijn. En dan wacht je tot het moment komt dat je moeder zegt: ‘Zullen we een spelletje doen?’

Steeds meer vrienden verliezen hun ouders, of hebben zorgen over hun ouders. Ik besef dat en koester deze momenten. Ook al is mijn leven er tien dagen door ontregeld.

Kaasmuseum

En natuurlijk heb ik verder kennisgemaakt met alles wat de Asturiaanse cultuur rijk is. Op dag één gingen we naar het Cabrales-museum. Cabrales is de bekendste kaas van Asturias, een brokkelige, blauwe kaas voor gevorderden. Dat museum is in een grot (want daar rijpen de kazen) en alleen met een rondleiding te bezoeken.

Daar aangekomen was één rondleiding afgeplakt.

Het ging allemaal op zijn Asturiaans. Allereerst regende het pijpenstelen. Ik had van tevoren op internet keurig opgezocht wanneer de rondleidingen waren. Kwart over elk uur. We kozen die van kwart over elf. Daar aangekomen was er één rondleiding afgeplakt. Die van kwart over elf. En dus hebben koffie gedronken tot kwart over twaalf.

Maar dat maakte allemaal niet uit, want het was onze eerste dag samen.

Ezelparadijs

Op een iets minder regenachtige dag bezochten we Marleen in het Ezelparadijs. Mijn moeder heeft kennisgemaakt met Miche, mijn ‘poco loco’ sponsorezel (zie nummer 7). Hopelijk staat hij ooit nog eens bij mij in de wei te grazen met zijn twee dames.  (Er staat een oproep op Workaway, ik ben op zoek naar stalbouwers!)

Mijn vader vond elke ezel hetzelfde. Die kwam voor Marleen. Ook een hele goede reden.

Allemaal uitstapjes

Verder gingen we een dagje naar Oviedo, een dagje naar mijn geliefde Gijón, een dagje naar de kust, naar de zondagsmarkt in Cangas de Onís, uit eten, weer uit eten en mijn ouders zijn ook nog twee dagen in León geweest.

En eindelijk zag ik het Museum van het Asturiaanse Volk van binnen (en van buiten, want het is deels een openluchtmuseum). Asturiaanse kneuterigheid ten top.

Stier

Mijn ouders hebben ook nog een koeienshow gezien. De buren kwamen ze weer brengen, dwars door de tuin. Deze keer was hun fokstier er ook bij.

‘Ik wil niet dat je ouders iets overkomt.’

Twee dagen later kwamen ze terug, om de stier weer op te halen. Het hele gezin was uitgerukt. Buurvrouw, haar man en haar twee volwassen zonen. Met zijn vieren probeerden ze het imposante dier via mijn tuin naar buiten te begeleiden. Wij stonden binnen aan de afwas. ‘Hou de onderdeur maar dicht,’ zei mijn 75-jarige buurvrouw, ‘ik wil niet dat je ouders iets overkomt.’

Het is allemaal goed afgelopen. Alleen was de stier te snel voor mijn vaders fototoestel.

Tuin

We hebben natuurlijk ook lekker in en om huis getrut. In de tuin onder de parasol gezeten en naar de Picos gestaard. Hout zagen en een veldboeket plukken. Buiten ontbijten. Ik zie ze nog steeds zitten, daar onder de waslijn.

Ze komen vast terug. En dan is dat hele grote nadeel weer even een voordeel.