Tijden van reflectie

Ja, het was hier even stil. Ik was met andere dingen bezig. Gezondheidsproblemen. En net nu ik die van mijzelf bijna overwonnen heb, wordt de hele wereld ziek. Stof voor overpeinzingen.

Baarlijke nonsens

Mijn hoofd stond de laatste tijd niet zo naar bloggen. Ik kampte de afgelopen weken met gezondheidsproblemen en met de Spaanse publieke gezondheidszorg. Ik trof artsen die wat minder goed op de hoogte bleken dan hun Nederlandse collega’s. Maar wel heel erg overtuigd waren van hun eigen gelijk. Ook al vertelden ze baarlijke nonsens. Ik had medicijnen nodig, maar ik kreeg ze niet.

Uiteindelijk vond ik een arts die op zijn minst een (overbodige) test wilde doen. Toen ik met de positieve testresultaten bij hem op de stoep stond, bleek zijn praktijk gesloten. Hij had het coronavirus opgelopen.

Stilstand

Hoewel we nog volop in de storm zitten, zijn het ook tijden van reflectie. Als de scholen sluiten, de sporttrainingen niet meer doorgaan, je werkgever je liever niet ziet verschijnen en alles wat het leven verder sjeu geeft wordt afgelast, dan hou je tijd over om na te denken.

Wat hierboven staat is natuurlijk wat metaforisch. De scholen zijn hier in Asturias inmiddels dicht, maar daar merk ik niks van. En werken deed ik altijd al vanuit huis, dus dat is business as usual. Ik zit ook niet in de hoek waar de economische klappen vallen. En gisteren heb ik nog gebadmintond.

Dat is nu overigens voorlopig wel over en het zwembad ging vandaag ook dicht. Ook hier komt het openbare leven tot stilstand. Vandaag zag ik in de supermarkt de lege schappen. Iedereen verschanst zich thuis met een flinke voorraad wc-papier.

Gezamenlijke vijand

Het zijn rare tijden. Eerst worstelde ik in mijn eentje met een lijf dat het af liet weten en artsen die hetzelfde deden. En nu worstelt de hele wereld. Het voelt bijna saamhorig. Met zijn allen tegen een onzichtbare vijand.

En van de andere kant trekt die vijand ons uit elkaar. We mogen elkaar niet meer opzoeken, niet meer vasthouden.

Onze levensstijl

Het is nog maar de vraag of we tegen een onzichtbare vijand vechten of tegen onszelf. Dit virus is zo verwoestend dankzij onze levensstijl. Dankzij onze reislust, onze vliegtuigen, onze miljoenensteden, onze kantoortuinen. Het raakt ons in het hart van die levensstijl. Opeens stokt de levering van spullen, zijn de vliegtuigen en de hotels leeg, verdampen er dagelijks miljarden op de beurs.

Klimaatcrisis

En opeens kelderde de CO2-uitstoot in China. Opeens hadden we geen vliegschaamte of kerosinetaks nodig om vliegtuigen aan de grond te houden. Stel je toch eens voor. Waartoe zouden we in staat zijn als we net zo op de klimaatcrisis zouden reageren als op de coronacrisis? Zoals we nu massaal in vrijwillige thuisisolatie gaan en massaal onze handen wassen. Met zeep en een liedje erbij van twintig seconden. Allemaal voor het collectief. Omdat we alleen samen dit virus kunnen indammen.

Stel je toch eens voor wat we voor het klimaat zouden kunnen bereiken.

Rijk persoon

Aan dit soort dingen moest ik denken toen ik op de bank onder een dekentje het wereldnieuws lag te volgen. Met mij gaat het inmiddels weer goed. De medicijnen die ik nodig heb zijn onderweg. Maar opnieuw werd ik me ervan bewust dat een rijk persoon een gezond persoon is. Dan maar even wat minder economie, wat minder op reis en wat minder troep uit China.

Het coronavirus geeft ons een wereldwijde reset. Genoeg om over na te denken.