Totaal geen ruggengraat

Kijk mijn kittens eens de wereld ontdekken. En kijk mij eens mijn hart vasthouden.

Onverantwoord

De kittens gaan ab-so-luut nog niet naar buiten voordat ze zes maanden zijn en gecastreerd. Dat schreef ik eind augustus. Veel te klein. Onverantwoord. Gevaarlijk. Andrés lachte me recht in mijn gezicht uit. ‘Je bent misschien een beetje te beschermend,’ zei hij fijntjes. Kan wel wezen. Maar wij in Nederland laten kittens niet zo vroeg los. Ze lopen zó onder een auto.

Gemiddeld rijden er per dag een à twee auto’s langs mijn huis.

Binnen op de bank

Het was natuurlijk behoorlijk onhandig. Zeker omdat het vanaf augustus eindelijk zomer werd. Als ik buiten wilde zitten of in de tuin wilde werken, dan moesten Isa, Manu en César naar hun kamer. Er is geen sluis tussen mijn woonkamer en mijn veranda. Het was elke dag een beetje voor hen en een beetje voor mij. Ik zat dus regelmatig met stralend mooi weer binnen op de bank, mijn katjes aandacht en ruimte te geven.

Kittens van vier maanden

In de tweede helft van september kwamen mijn ouders op bezoek. ‘Je katten kunnen nu toch wel naar buiten?’ zei mijn altijd veiligheid en zekerheid zoekende vader. Ik stak mijn riedel af dat het vier maanden oude kittens zijn. Die domme dingen doen. Ja natuurlijk, een volwassen kat had al naar buiten gekund. Maar dit zijn kittens. ‘Wij lieten kittens vroeger op deze leeftijd ook al buiten hoor,’ zei mijn vader.

Ik stak mijn riedel af dat het kittens zijn, die domme dingen doen.

Een dag later zei ik: ‘Laten we het dan maar doen. Laten we het maar proberen.’ Dat was op 20 september, drie weken nadat ik schreef dat ze pas met zes maanden naar buiten gingen. Punto.

Door het gras

Sinds die dag mogen ze onder begeleiding de wereld ontdekken. De eerste keer tien minuten, toen een kwartiertje en inmiddels durf ik zelfs even weg te lopen. Het gaat hartstikke goed en ze vinden het geweldig. Op hoge poten door het gras, achter insecten aan, op hun rug in de zon. En als ze ook maar iets van een onbekend geluid horen, dan stuiven ze gedrieën naar binnen.

Met een gebroken poot bij de dierenarts.

Manu is de avonturier van het stel. Ze klimt inmiddels tot bovenin de appelboom. En ze gaat als enige door het hek bij de weg. Wat niet mag. Ik kan haar vijf keer daar weer vandaan plukken, maar dan probeert ze het een zesde keer.

Daarmee zit ik binnenkort dus met een gebroken poot bij de dierenarts. Of erger.

Comfortzone

O nee, zo zou ik niet meer denken. Want wij in Nederland laten onze kittens dan misschien niet zo jong al buiten, maar wij wonen daar niet meer. Wij wonen nu op het Spaanse platteland. Waar de dingen anders gaan. Waar twee auto’s op een dag langsrijden. Waar de tuin van de buren honderd meter verderop ligt.

Iets met vertrouwen en loslaten.

Ik was heel ver uit mijn comfortzone gegaan om uiteindelijk in een geel huis halverwege een berg te gaan wonen. Iets met vertrouwen en loslaten. Mijn kittens ontdekken de wereld. En dat is ook iets met vertrouwen en loslaten.

Of gewoon dom en onverantwoord. En een totaal gebrek aan ruggengraat.