Op reis door een tunnel

Emigreren is niet altijd leuk en zeker niet altijd makkelijk. Mijn eerste week in Ribadesella zit erop en die week vroeg best veel van me.

Zaterdagavond zat ik met een andere emigrant-in-spé en flink wat glazen wijn ervaringen uit te wisselen. Ik realiseerde me dat ik een tunnel was in gegaan. Een tunnel vol met papierwerk, zoekwerk, uitzoekwerk, regelwerk, weerstand, weemoed en grote beslissingen.

Maar je weet wat ze zeggen: er is licht aan het einde van de tunnel.

Eigen bedoeninkje

Ik had ernaar uitgekeken. Eindelijk weer mijn eigen bedoeninkje. Een badkamer waarin ik op elk moment van de dag kan douchen, de vrijheid om te gaan en staan waar ik wil, zelf weer mijn kleren wassen, zelf bepalen wat er in huis wordt gehaald en wat ik eet. Sinds een week woon ik in een keurig appartement. Met centrale verwarming, dubbel glas, een vaatwasser, een magnetron en een wasdroger.

Ik heb de afgelopen week vaak terugverlangd naar de tijd waarin ik de wc met emmers modderig water doorspoelde.

En toch heb ik de afgelopen week vaak terugverlangd naar de tijd waarin ik de wc met emmers bruin water doorspoelde en na vijf dagen met enige schaamte onder de douche ging (omdat anderen hooguit eens per week douchten). De tijd dat ik met een licht slaapgebrek opstond, omdat ik ‘s nachts twee katten in mijn bed had gehad en daarna balen als de dadels en de kaneel op waren bij het ontbijt.

Living in a box

Die andere emigrant-in-spé (van de wijn) woonde vóór mij in dit appartement. Ze noemde het afgelopen zaterdagavond ‘living in a box’ en dat is een behoorlijk accurate omschrijving. Het is stil en steriel hier. Ik mis het buiten zijn, het rondsjouwen door de modder met emmers water en zakken stro, ik mis de fysieke inspanning, je handen warmen bij de houtkachel omdat het ‘s ochtends vroeg zo verrekte koud kon zijn.

Het meest mis ik de dieren. Zo erg, dat het de eerste dagen pijn deed.

Ik mis het koken voor acht tot tien mensen en het teamwork. Maar het meest mis ik de dieren. Zo erg, dat het de eerste dagen pijn deed. Al was er maar een muis in het appartement, dacht ik. Maar ik heb hier nog geen vlieg kunnen ontdekken.

Er zit natuurlijk iets positiefs aan dit verhaal. Als ik het buiten zijn, het fysiek bezig zijn en de dieren zo mis, dan is het blijkbaar de juiste beslissing om naar het platteland te verhuizen.

To do lijstjes

Mijn dagen hebben geen structuur meer en dat is best apart. Ik sta op en dan begin ik het to do lijstje af te werken dat ik de avond ervoor zelf  heb gemaakt. Ik heb ongeveer vier maanden de tijd om mijn emigratie voor te bereiden. Gewoon door bij nul te beginnen. Van de Spaanse bureaucratie tot huizen kijken tot heel veel uitzoekwerk en beslissingen nemen. En dat gaat met hele kleine stapjes. Om je een idee te geven, dit waren mijn afgelopen twee dagen.

The huurauto saga

De enige betaalbare huurauto’s hier zijn te vinden op vliegvelden. En dus vertrok ik zondag naar Asturias Airport. Dat kostte me drie uur bussen in drie verschillende bussen. Daar aangekomen bleek de verhuurder van mijn auto geen loket te hebben. Tip: huur nooit een auto bij Goldcar.

Er waren geen mensen van Goldcar op de luchthaven. En ze waren ook niet bereikbaar.

Ik vond in de bevestigingsmail een telefoonnummer, maar dat was afgesloten. Toen ik googelde op Goldcar, vond ik een hele berg negatieve reviews. Ik kwam erachter dat mijn auto blijkbaar drie kilometer van de luchthaven stond en dat Goldcar me daar met een busje naartoe had moeten brengen. Maar er waren geen mensen van Goldcar op de luchthaven. En ze waren ook niet bereikbaar.

De mevrouw achter het loket vertelde me dat mijn creditcard was geblokkeerd.

Omdat ik niet nog een keer drie uur bussen in drie verschillende bussen wilde, ben ik naar een ander loket gegaan. Daar hadden ze gelukkig wel een auto voor me. Maar ik kon alleen met een creditcard betalen en de mevrouw achter het loket vertelde me dat mijn creditcard was geblokkeerd. Ik probeerde contact met mijn bank in Nederland op te nemen, maar ja zondag.

Twee uur nadat ik op de luchthaven was aangekomen, reed ik weg in een glanzend zwarte Volkswagen Polo.

Ik moest en zou in een auto weg van dat vliegveld. Uit arren moede probeerde ik online een auto te reserveren bij het bedrijf van die mevrouw achter het loket. Ik voerde de gegevens van mijn creditcard in en wachtte vol spanning. Na tien lange seconden verscheen tot mijn opluchting ‘u heeft betaald’ op het scherm. Ik liep triomfantelijk terug naar de mevrouw die er ook allemaal niks van begreep.

Twee uur nadat ik op de luchthaven was aangekomen, reed ik weg in een glanzend zwarte Volkswagen Polo.

Spaanse bureaucratie

Maandagochtend begon met het invullen van formulieren voor het aanvragen van de enigszins beruchte NIE (Número de Identidad de Extranjero). Dat is een soort burgerservicenummer voor buitenlanders en zonder dat nummer kun je niks. Het is niet zo makkelijk om aan een NIE te komen. Ik heb er al verschillende opbeurende verhalen over gehoord en gelezen. Het lastige is dat ze allemaal van elkaar verschillen en dat het blijkbaar afhangt van de provincie, het loket en de ambtenaar wat de vereisten precies zijn. En van hoe de pet van die ambtenaar die dag staat.

In een librería in het dorp kreeg ik voor 2,50 euro mijn printjes en kopieën.

Nadat de formulieren ingevuld waren, moesten ze in tweevoud geprint met kopieën van mijn paspoort. En dus toog ik met een USB-stickje naar een librería in het dorp waar ik voor 2,50 euro mijn printjes en kopieën kreeg.

Daarna was het tijd voor een ritje met de auto. Ik heb die auto gehuurd om stukjes land en te koop staande huizen te kunnen bekijken en een beter idee te krijgen van de omgeving hier. Maar de belangrijkste reden: om te leren autorijden.

Spannende Spaanse bergweggetjes

Ik heb nog nooit een auto gehad, in Amsterdam had ik een fiets. En ik ben absoluut geen held in de auto en zeker niet op Spaanse bergweggetjes. Maar zonder leren autorijden over Spaanse bergweggetjes ga ik het hier niet redden. En dus stapte ik die maandagochtend in de auto om een beetje te gaan toeren.

Ik kwam per ongeluk bij een bekend uitzichtspunt in de Asturiaanse bergen uit.

Het idee was om meteen even bij een te koop staand huis te gaan kijken, maar ik miste op zo’n bochtig weggetje de afslag. En zo belandde ik op een slingerende bergweg en kwam ik per ongeluk bij El Mirador de Fitu uit, een bekend uitzichtspunt in Asturias met 360 graden uitzicht. En dus deed zomaar meteen al bergervaring met de auto op en ik bracht het er zonder kleerscheuren vanaf.

Netwerken in de supermarkt

Op de terugweg reed ik langs de Mercadona in Arriondas, mijn favoriete supermarkt. Daar kwam ik bij de groenteafdeling Marleen van het Ezelparadijs tegen. Ze nodigde me uit om woensdag te komen lunchen. Dan ontmoet ik meteen Thomas en Astrid waar ik al een paar dagen mee probeer afspreken. Kijk, zo werkt netwerken op het platteland. In de supermarkt.

Voor wifi naar het café

Weer thuis ontdekte ik dat de roaming op mijn telefoon het niet meer deed. Bij gebrek aan wifi in het appartement is 3G (of vaak maar H+) mijn life line. Ik moet erg zuinig zijn met mijn maandelijkse rantsoen aan Nederlandse MB’s, maar het is beter dan niks. Verder zit ik elke dag wel een uur of twee in een café met wifi in het dorp. Ik heb nou eenmaal veel uitzoekwerk liggen dat online moet gebeuren. Ik wil graag een Spaans sim-abonnement met een heleboel extra MB’s, maar daar heb ik een NIE voor nodig en daar werk ik nog aan.

Anderhalf uur later liep ik onverrichter zaken weer naar huis.

Maar goed, mijn roaming deed het dus niet meer. Ook niet nadat ik mijn telefoon uit en weer aan had gezet. En dus toog ik maar weer eens naar een café voor wifi. Daar ben ik in de weer geweest met de webcare van mijn Nederlandse provider en met dat vermaledijde Goldcar, want ik wil natuurlijk mijn geld terug.

Anderhalf uur later liep ik onverrichter zake weer naar huis. Mijn Nederlandse provider had geen idee wat er aan de hand kon zijn (heeft u al geprobeerd om uw telefoon uit en weer aan te zetten?) en Goldcar vroeg of ik hen wilde volgen zodat ze me konden DM’en, maar vervolgens bleef het stil op de DM.

De grote dag van mijn NIE

Toen ik terug kwam in mijn appartement was het inmiddels half zeven ‘s avonds en bleek op onverklaarbare wijze de roaming het weer te doen. En zo was er weer een dag voorbij. Vandaag wordt hopelijk de grote dag van mijn NIE. Ik rij na het ontbijt met een berg papieren naar het centrale politiebureau in Gijón. Als ik daar om negen uur ben, heb ik vijf uur de tijd om mijn NIE te bemachtigen.

Als ik tenminste de juiste papieren bij me heb, want daarover lopen de lezingen en ervaringen van anderen uiteen. Asturias schijnt een relatief makkelijke provincie te zijn en Gijón steekt daarbinnen wat positiever af dan Oviedo, dus mijn hoop is groot.

Alles went

En zo worstel en pionier ik verder vanuit mijn keurige box in Ribadesella. Een box waarin ik me inmiddels aardig thuis begin te voelen. Een eigen douche is best fijn, ook al sta ik er misschien maar eens in de twee à drie dagen onder (meer is écht niet nodig). En die afwasmachine, ach anders moet ik een teiltje kopen, een afwaskwast en een afdruiprek.

Het is slechts een tijdelijke tunnel waar ik in zit. Een hele leerzame, waarin alles nieuw en anders is. En waarin ik best wel stoer in mijn eentje mijn weg aan het vinden ben. En alles went, zelfs een tunnel.