Een uitgeefcontract!

Nieuwsbrieflezers wisten al een tijdje dat ik ermee bezig was, maar nu is het dan rond. Ik ben in zee gegaan met een uitgever! Dat betekent dat mijn boek er nu echt komt. Op 20 mei 2019 moet de eerste versie van mijn manuscript er liggen. Dat lijkt ver weg, maar het is lente voordat je het weet (ja echt, houd moed).

Jullie kunnen mijn boek lezen vanaf september 2019. Tenminste, ik hoop dat jullie dat leuk zouden vinden.

Schrijven is vreselijk

Het idee om een boek te schrijven is al langer onderdeel van Project Lonica. Ik vind schrijven (naast houthakken) een van de mooiste dingen om te doen. Dat is iets wat eigenlijk alleen andere mensen die heel graag schrijven begrijpen.

Schrijven is jezelf slachten achter een toetsenbord.

Het is namelijk vreselijk. Het is jezelf slachten achter een toetsenbord. Iedereen die zegt dat schrijven een kwestie is van inspiratie die in perfecte volzinnen uit je handen vloeit, is een liegbeest of heeft nog nooit iets geschreven.

Het is noeste ploeterarbeid.

Uitgever

Het kwam er alleen niet zo van. Ik was eerst druk met zwerven en ontdekken. En toen met emigreren, bureaucratische procedures en een huis vinden. En toen met verbouwen, inrichten en neerstrijken. En nou ja, ik loop ook niet over van de zelfdiscipline. Ik ben een deadlinewerker.

Ik kende de verhalen van eindeloos leuren met manuscripten.

Ik had een uitgever nodig. Iemand die mijn boek in een verkoopbrochure zet, waardoor ik wel moet leveren. Maar ik kende natuurlijk ook de verhalen hoe moeilijk het was om een uitgever te vinden. Eindeloos leuren met manuscripten. En ik had nog niet eens een manuscript.

Pitch

Dankzij een conservatieve, katholieke arts die niet op zondag wilde werken, ben ik op maandag geboren. Maar eigenlijk ben ik best een zondagskind. Die uitgever werd me nog net niet in de schoot geworpen.

Ik kwam via via met iemand in contact die bij een uitgeverij werkte. Ze had van mijn verhaal gehoord en vroeg of ik een pitch wilde schrijven. Die pitch kwam op het bureau terecht van de uitgever en eind oktober zaten we in een hip Amsterdams café tegenover elkaar aan tafel.

Droom

En nu ga ik dus achter dat bureau hierboven een boek schrijven. Misschien af en toe stiekem ook weleens een stukje buiten op mijn veranda met uitzicht op de Picos de Europa.

No sueñes tu vida, vive tu sueño was aan het begin van mijn reis een van mijn motto’s. Droom niet je leven, maar leef je droom.

Dat is gelukt. Madre mía.

Inspiratieboek

Dat is eigenlijk ook precies waar mijn boek over gaat. Er zijn teveel mensen die niet het leven van hun dromen leiden. Mensen die een opleiding of carrière hebben gekozen met hun verstand, terwijl hun hart ergens anders ligt. Of die zichzelf gevangen houden in een baan die de hypotheek betaalt.

Droom niet je leven, maar leef je droom.

En daarvoor is het leven simpelweg te kort en te kostbaar. Als je het mij vraagt. Die mensen hoop ik te inspireren. Met mijn eigen verhaal en de verhalen van anderen. Het boek beschrijft hoe je zelf stappen kunt zetten, bijvoorbeeld hoe je kunt leren loslaten.

Wegdroomboek

En verder wordt het ook gewoon een lekker wegdroomboek. Voor als je tussen de forenzen in de trein zit op weg naar je werk. Als je je leven eigenlijk best heel oké vindt. Of er slechts een klein dingetje aan zouden willen veranderen en daar net een beetje inspiratie voor zoekt.

Als ik de komende maanden iets minder blogjes tik, dan weten jullie hoe dat komt. Dan zit ik mezelf te vervloeken achter dat bureau hierboven.