Van doodlopende wegen en wat dies meer zij

Ach ja, waar bleef ze nou? Januari werd een worstelmaand. Een maand van vertwijfeling, niet kunnen kiezen, halfslachtige pogingen, moed die in schoenen zonk, dingen die niet lukten, inertia en ontkenning. Wat nou, Groot Plan? Wat nou, emigreren naar Spanje? Waarom wil ik eigenlijk een weg vol met beren inslaan? Zie je wel, bij mij komt er nooit wat van Grote Plannen terecht. Ik kan het niet, ik durf het niet, ik vind het te moeilijk, ik heb er geen zin in en mijn huidige leven is toch ook best leuk? Nou ja, zo’n maand dus. Maar gelukkig is het nu februari!

Nanobrouwerij

Op de valreep van 2015 besloot ik dus om toch het plannetje van een nanobrouwerij te gaan uitwerken. Dit is wat ik had bedacht: een brouwinstallatie van 50 liter en dan gewoon vanuit huis starten. Hele kleine oplages die ik zelf kon brouwen. Geen opslagproblemen, niet in één keer honderden liters bier moeten wegzetten, volop kunnen experimenteren, misschien een keertje brouwen op bestelling…. Een oefenonderneming. Met KvK-inschrijving, accijnsgoederenplaats, belasting betalen, bier verkopen aan particulieren, buurtcafés en kleine slijters. Niet met als doel om winst te maken (dat is schier onmogelijk met zulke kleine oplages), maar wel om kennis en ervaring op te doen met allerlei kanten van het ondernemerschap.

Dood spoor

Ik vond het zelf best briljant bedacht en ging met veel zin aan de slag. Ik verdiepte me in de kosten van een brouwinstallatie van 50 liter plus een cilindrisch conisch RVS-vergistingsvat (CCT), begon aan een ondernemingsplan, praatte met iemand die me net was voor gegaan (‘nauwelijks te doen in je eentje’), praatte met thuisbrouwmaatje Rob, registreerde alvast een domeinnaam, bedacht me toen dat ik eigenlijk een andere naam wilde, liet een logo ontwerpen (het is prachtig geworden, misschien onthul ik het hier nog eens), verdiepte me in de HACCP regels (iets met hygiëne), maakte een afspraak met de afdeling vergunningen en… ontdekte dat ik zowel van de gemeente als van de douane geen vergunning krijg voor een nanobrouwerij aan huis. De moed – op dat moment nog ergens ter hoogte van mijn knieën – zakte me in de schoenen. Het wierp me terug op de enige nog enigszins als leergeld te verantwoorden optie: huurbrouwen. Dat betekent honderden liters brouwen (of laten brouwen) in een bestaande brouwerij en vervolgens zelf de opslag, etikettering en afzet organiseren. Wie weet, als ik een mooie kans zie, ga ik dat nog een keertje doen. Maar voor mij was nu wel duidelijk dat ik op een dood spoor zat.

Nét niet

Ondertussen had ik het tekstbedrijf niet helemaal links laten liggen, maar mijn aandacht was verdeeld geweest over teveel dingen, waardoor niets echt van de grond kwam. Daar kwamen nog de nodige worstelingen met deze website bij. Twee nieuwe domeinnamen aangevraagd, indeling veranderd, er net niet helemaal uitkomen omdat je alles zelf wilt doen. Totdat er helemaal niets meer werkte. Letterlijk urenlang hing ik aan de telefoon met de club die de webhosting verzorgt. Het probleem is inmiddels verholpen, maar het heeft me veel energie en zinkende moed gekost. En zo ging het eigenlijk met bijna alles. Dingen die nét niet helemaal lukten. Paden die half bewandeld werden.

Focus

Maar nu is het februari. Mijn focus is terug. Brouwen doe ik weer even gewoon voor de lol. Ik richt mij voorlopig slechts op twee dingen: Spaans leren en mijn tekstbedrijf van de grond tillen. Afgelopen week ben ik voor de derde keer naar Spaanse les geweest en over een uur moet ik bij de Kamer van Koophandel zijn voor het inschrijven van Lonica Tekst!