Verhuisd naar Ribadesella

Ik heb op 6 maart nieuw uitzicht gekregen. Als ik uit het raam kijk, zie ik geen ezels meer, maar koeien. De komende maanden huur ik een aangeharkt appartement in Ribadesella, voordat ik zelf met mijn poten in de modder ga staan. De laatste fase voor mijn emigratie is begonnen!

En tot nu toe gedraag ik me als een klassieke immigrant.

Kokosmelk en seitanburgers

Ik schreef zo’n anderhalve maand geleden dat ik een tijdelijke nieuwe woonplaats zou krijgen. Eergisteren was het zo ver. Met een setje geleend beddengoed in de kofferbak reed Marleen me via de Mercadona in Arriondas (kokosmelk, seitanburgers, havermout, verse gember en sojabrokken) naar mijn nieuwe stek in Ribadesella.

Watermolen

Maar voordat we naar de Mercadona reden, hadden we nog een afspraak met de makelaar bij de watermolen. Hij lag er nog net zo mooi bij als de eerste keer dat ik er was, dus ik moet er nog steeds een keertje heen als het Asturiaans takkeweer is.

Een 17e eeuwse keuken, met zo’n groot open vuur in de hoek en van die lullige houten krukjes om op te zitten.

De makelaar heeft me de 17e eeuwse keuken van binnen laten zien. Met zo’n groot open vuur in de hoek en van die lullige houten krukjes om op te zitten. Het soort tegels op de vloer die je ook in de kerk ziet, te hoge ramen, nisjes in de muur en Latijnse spreuken boven de deur. Heel romantisch allemaal.

We gaan er nog maar eens een flink aantal nachtjes over slapen. En flink rekenen. Want man, wat moet er veel aan dat idyllische plekje gebeuren.

Volgende stap

De laatste fase voor mijn emigratie is begonnen! Na acht maanden zwerven en vrijwilligeren door Spanje heb ik zin in de volgende stap. Retespannend is het ook! Ik heb tot eind juni nu in ieder geval een dak boven mijn hoofd. En dus nog rustig de tijd om allerlei bouwvallen te bekijken en van alles uit te zoeken. En om bezoek te ontvangen. De eerste vliegtickets zijn al geboekt!

Aangeharkt appartement

Het appartement in Ribadesella is klein, maar alles zit erin. Van meubels tot bestek tot een afwasmachine, een magnetron en zelfs een droger. O ja, en een badkamer met een wc waar je wc-papier in mag gooien en die je mag doortrekken.

Heel gek en aangeharkt allemaal, na acht weken Ezelparadijs. Ik ben best blij met die koeien en kalfjes als ik uit het raam kijk. En gelukkig komen er uit alle kledingstukken strootjes tevoorschijn. Maar de eerste nacht in een keurige slaapkamer met een groot bed vroeg ik me steeds af waar Dropje was.

Klassieke immigrant

Tot nu toe gedraag ik me trouwens als de klassieke immigrant. Ik geloof dat ik na vandaag alle Nederlanders in dit deel van Asturias heb ontmoet… Ze zijn net niet op één hand te tellen. Vanmiddag heb ik een afspraak met de enige andere Nederlander in Ribadesella.

Je struikelt hier dus nog niet over de landgenoten, maar er lijkt wel wat verandering op komst. Ik heb al verschillende noorderlingen ontmoet die hetzelfde plan hebben als ik. Het zijn kleine getallen, maar het is best opvallend als je je bedenkt dat ik hier nog geen kip ken.

De vorige huurder van mijn appartement is een Engelse vrouw van mijn leeftijd. Ze is inmiddels in een vergevorderd stadium van de aankoop van een stukje land. Overmorgen gaat ze me er alles over vertellen!

Klimaatvluchteling

En onlangs zat ik in het café in Arriondas met een Nederlandse klimaatvluchteling uit het zuiden. In Andalusië is het zo droog aan het worden, dat ze haar droom onder haar ogen zag verschrompelen. En nu is ze met haar partner op huizenjacht in Asturias. Zij gaf me overigens die geweldige tip van de watermolen.

Er zijn steeds meer Noord-Europeanen die interesse krijgen in dit groene deel van Spanje. Ook uit het zuiden.

De makelaar van de watermolen zei het ook al. Er zijn steeds meer Noord-Europeanen die interesse hebben in dit groene deel van Spanje. Ook uit het zuiden dus.

De eigenaar van de pelgrimsherberg waar ik werkte is een Française. Ze woonde bijna 40 jaar in Murcia, maar trok vanwege de hitte in 2015 naar Asturias. De Nederlandse en Brits-Palestijnse eigenaren van Casa da Cabaza, waar ik in september en oktober 2017 werkte, hebben Andalusië in datzelfde jaar ingeruild voor Galicië.

Integratie

Tja, wie ken ik verder hier? Een Engels echtpaar, een Amerikaanse vrouw, een Poolse vrijwilliger van Marleen die inmiddels een stuk land heeft gekocht en een Duitse vrijwilliger die ook zijn zinnen op Asturias heeft gezet. Gaat tot nu toe lekker met mijn integratie hier.