Vrijheid

Het was een memorabele dag vandaag. Na een lockdown van 57 dagen mocht ik voor het eerst mijn landgoed weer af. Naar het einde van de wereld en weer terug.

Linksaf

Voor het eerst na bijna twee maanden sloeg ik onderaan de berg linksaf in plaats van rechtsaf. Rechtsaf is naar de supermarkt. Het tripje dat ik eens per week met weinig plezier maakte. Onderweg hoopte ik altijd maar dat ik geen politiecontroles tegenkwam en anders dat ik niet per ongeluk iets fout deed. Vervolgens was ik veroordeeld tot een krappe supermarkt waar het al onmogelijk was om mensen op 50 centimeter afstand te houden.

Maar nu mocht ik dus linksaf. Ik checkte voor de zekerheid de datum nog een keer in mijn hoofd. Het was echt maandag 11 mei. De eerste dag van ‘fase 1’. Asturias zat bij de gelukkige provincies die daar naartoe mochten. In fase 1 mag je je binnen je provincie weer vrij verplaatsen (de ontelbare regels die daarbij horen laat ik deze keer graag achterwege).

Ik reed vandaag voor mijn lol ergens naartoe. Net als vroeger.

De kust

Naar de kust natuurlijk. Poeh, wat had ik die gemist. Waarschijnlijk is dit de enige dag deze week dat het niet regent (o ironie, net nu mensen hun huizen weer uit mogen). Dus hup, nu meteen. Ook al omdat ik er weinig fiducie in heb dat deze forse versoepeling erg lang gaat duren.

Ik reed door het dorp Posada de Llanes. Het was maandagochtend en ik denk dat ik nog nooit zoveel mensen op straat heb gezien. Er zaten mensen op terrassen, er liepen mensen over de stoep, ik zag zelfs fietsers en overal stonden kluitjes mensen met elkaar te praten.

In pre-coronatijd had het er gezellig uit gezien.

Waterige zon

Op het strand was één hardloper. En ik dan nu ook. De zee en de rotsen zagen er nog precies zo uit als ik ze had achtergelaten. Ik wilde ze vragen of ze mij net zo gemist hadden als ik hen. Ik nam een teug zeelucht en staarde glazig naar het lege strand. Alsof ik er niet echt was. Alsof de klok twee maanden was teruggedraaid.

Er draaide een witte Dacia Duster het onverharde parkeerterreintje op. Een vriend en een vriendin stapten uit. We gilden naar elkaar en spreidden onze armen wijd uit. Op zeker zeven meter afstand.

We waren uitgelaten en maakten een selfie op gepaste afstand. Daarna liepen we hetzelfde pad, voelden dezelfde waterige zon op onze lijven en keken naar dezelfde adelaars die cirkelden boven de kliffen. We wandelden wat, probeerden de draad weer op te pakken.

Gloeiend lijf

Ik wist een strandje. Natuurlijk wist ik een strandje. Dit stukje kust is een van mijn lievelingsplekken in Asturias. De zee was koud en het was buiten misschien 18 graden. Maar één blik was genoeg om te weten dat we erin wilden. Ik mocht een badpak lenen maar badpakken zijn overrated op een verlaten strandje. Er was slechts één andere vrouw. Ook naakt.

De zee was koud. Ik gilde. Terug was geen optie. Een immense, eindeloze zee. Na twee maanden opsluiting. We watertrappelden, we dobberden, mijn lijf gloeide dat het een aard had.

Toen we opgedroogd en weer aangekleed waren, struinden we verder over de kliffen. We keken de kustlijn af, naar het einde van de wereld en nog verder.