Op mijn 56e met pensioen?

Ik ben de laatste tijd behoorlijk enthousiast over mijn werk en dat is best ironisch. Mijn werk bestaat uit een Amsterdamse kantoorbaan en deze blog gaat nou juist over hoe ik afscheid wil nemen van een Amsterdams kantoorleven.

En zo gingen mijn gedachten even een zijpad op. Als ik blijf besparen zoals ik nu doe, blijf werken waar ik nu werk en verdienen wat ik nu verdien, wanneer zou ik dan eigenlijk met vroegpensioen kunnen?

Nomade in vaste dienst

Het begon vrienden op te vallen. Ik kan behoorlijk enthousiast vertellen over mijn werk. Sinds september vorig jaar ben ik interimmer in vaste dienst en doe ik niets anders dan tijdelijke klussen. Ze zijn tot nu toe steeds zo’n vier maanden. Heerlijk vind ik het. Ik ga als een nomade van plek naar plek en overal kom ik iets halen en iets brengen. Het zijn bijzondere klussen en vanwege de korte duur is het nooit saai. Zo mocht ik vorig jaar de communicatie op poten zetten toen Amsterdam besloot om halsoverkop 1.500 asielzoekers op te vangen.

Amsterdamse Bos

Onlangs begon ik aan mijn derde klus en dat is een feestje. Ik werk tijdelijk in het Amsterdamse Bos! En dan echt diep in het bos hè, vlakbij de geitenboerderij. Dertien kilometer fietsen, prachtige route. Het is een bijzondere organisatie met zeer betrokken mensen. Ze houden allemaal van dat bos. Met een oppervlakte drie keer zo groot als Central Park en zes miljoen bezoekers per jaar, gaat het ook echt ergens over. En ik mag daar dus een tijdje de persvoorlichting en de marketing van doen.

Daarnaast doe ik nog andere leuke dingen. Ik geef steeds meer trainingen Storytelling en ben samen met een collega een aantal pilots over zelfsturing en teamontwikkeling aan het opzetten. Omdat ik mijn collega’s net zoveel werkplezier gun als ik zelf ervaar.

Wat als…

… ik nou gewoon blijf doen wat ik nu doe en blijf besparen wat ik nu bespaar? Ik kwam weer eens op het idee toen ik de blog van Gerhard Hormann zat te lezen. Hij is inmiddels met ‘plakbandpensioen’. Hij betaalt zichzelf elke maand een klein salaris van zijn spaargeld, waarmee hij het kan redden tot zijn officiële pensioen. De sleutel is een minimalistische levensstijl. Als je weinig nodig hebt, kun je veel sparen zolang je nog werkt en van minder leven als je niet meer werkt. Als ik ervan uit ga dat er voor mij straks nog pensioen en AOW is (geen zekerheid!) en dat ik dat vanaf mijn 70e uitgekeerd krijg, dan zou ik nu nog 28 jaar moeten werken. Maar omdat ik van de helft van mijn salaris kan leven, zou ik in feite nog 14 jaar hoeven doen wat ik nu doe en op mijn 56e met vroegpensioen kunnen. Het is een hele simpele berekening waarbij ik verschillende factoren uitsluit, maar ik denk dat hij grosso modo wel klopt.

En dus?

En toch ga ik dat niet doen. Ik weet wel waarom ik mijn werk nu leuk vind. Omdat ik opeens ook heel erg ‘in het nu’ werk. Ik geniet van de klussen die ik nu doe en over later hoef ik niet na te denken, want ik heb immers al besloten om dit werk geen jaren meer te blijven doen. Ik vind mijn werk leuk, omdat ik naast mijn werk naar een andere toekomst aan het kijken ben.

Er is een belangrijke reden waarom ik niet voor het scenario ‘nog 14 jaar en dan met plakbandpensioen’ ga. Die reden heeft ook met ‘nu’ te maken. Ik wil niet nog 14 jaar voor ‘later’ leven. Je moet uit het leven halen wat erin zit. Nu, hier, jij. En dus niet: later wordt het leuk. Ik vind het idee van financiële onafhankelijkheid fijn, omdat ik dan kan doen wat ik wil, ongeacht wat het financieel opbrengt. Niet omdat ik niet wil werken. Wat wil ik? Naar het Spaanse platteland verhuizen. Eigen baas worden. Buiten leven, dichter bij de natuur. Dus als ik nou slim ben, dan zorg ik dat ik daar wél enige inkomsten heb. Dan hoef ik mijn droom geen 14 jaar uit te stellen.

En toch, op je 56e met pensioen, het klonk wel even aantrekkelijk…