Vrouw op platteland

De eerste twee dagen in mijn nieuwe huis. Een verslag met veel foto’s, omdat jullie zo zeurden. En de eerste aflevering van de serie ‘vrouw op platteland’.

Twee weken

Madre mía… in minder dan twee weken van de notaris in Amsterdam naar de notaris in Gijón… Alles ging tergend langzaam en toen was daar opeens de snelheid van het licht. Mijn advocaat, die ik zo traag als poppenstront vond, legde de laatste honderd meter af binnen tien seconden. Nou ja, binnen twee weken. Op donderdag 5 juli was er een voorlopig koopcontract en op woensdag 18 juli zat ik naast hem bij de notaris.

Voor mij op tafel lag een cheque met een enorm bedrag erop.

Het ging er net iets tastbaarder aan toe dan twaalf dagen eerder in Amsterdam. Voor mij op tafel lag een cheque met een enorm bedrag erop, voor Manuela – de verkoper – lag een berg sleutels. De notaris ratelde het koopcontract op, verkoper en ik zetten onze handtekening en toen verruilden de cheque en de berg sleutels van eigenaar.

Thuis

Die nacht ben ik in Gijón blijven slapen, na de consumptie van aardig wat goed bier. Donderdagochtend stapte ik in mijn auto en reed naar huis. Nou ja, het leek meer op een leuk vakantiehuisje. Ik begon alle spullen die ik in de afgelopen weken in de achterbak van mijn auto had verzameld een plek te geven.

Ineens kwam alle moeheid eruit.

Ik heb een jaar door Spanje gezworven. Dan heb je een systeem van compartimenteren ontwikkeld waardoor je rugzak heel snel uitgepakt en ook weer heel snel ingepakt is. En opeens realiseerde ik me dat die spullen niet meer in handige zakjes hoeven, maar dat ze een definitieve plek in een kast krijgen. Heel gek.

Donderdag ben ik vrijwel de hele dag bezig geweest met poetsen, bergen achtergebleven kitsch in dozen stoppen en mezelf installeren. Ik sliep die eerste nacht als een os. Ineens kwam alle moeheid van de afgelopen weken eruit.

Vrouw

Vrijdag begon het avontuur ‘vrouw op platteland’. Ik heb hier alles tegen wat je kunt bedenken: ik kom uit de grote stad, ik ben een buitenlander en – het allerergste – ik ben een vrouw.

Ik heb hier alles tegen wat je kunt bedenken.

Er kwam geen water meer uit de kraan. De makelaar had me eerder ergens in de grond een watertap laten zien die verbonden was met mijn eigen wateropslag en die van de rest van het dorp. Daar moest ik vast wat mee. Voor de zekerheid appte ik Manuela en ondertussen ging ik zelf op onderzoek uit.

Ik vond de watertap en draaide hem een kwartslag. Daarna liep ik de heuvel op naar de plek waar mijn wateropslag stond. Ik keek onder de enorme deksel en zag dat de tank tot de bodem leeg was. Ik hoorde het water erin stromen. Ik liep terug naar het huis, deed de kraan open en daar kwam inderdaad weer een lullig straaltje water uit. Opgelost. Een vrouw kan de was doen.

Heel gecompliceerd

Terug in het huis zag ik dat Manuela een boodschap via whatsapp had ingesproken. ‘Lonnék, kom nergens aan! Dit is heel gecompliceerd! Ik heb hulptroepen uit het dorp gebeld en die komen nú naar je toe!’

‘Waar is je man?’

Een uur later kwamen er twee vrouwen uit het dorp aanlopen. De oudere vrouw sprak een onverstaanbaar dialect, maar één zin verstond ik wel: ‘Dónde está tu marido?’ Waar is je man?

De jongere vrouw legde me uit dat ik de watertap een kwartslag moest draaien om mijn wateropslag te vullen en dat ik daarna de kraan weer een kwartslag terug moest draaien, anders zat het dorp zonder water. Precies wat ik had gedaan. En het hele dorp weet dus nu dat er hier een buitenlandse vrouw alléén is komen wonen. Uit de grote stad.

Onverantwoord.

Eerste gasten

Later op de dag reed ik naar het Ezelparadijs om Isa en Manu op te halen. En meteen mijn eerste gasten. Ik leerde Michi in 2016 in het Ezelparadijs kennen. Zijn moeder Heike een jaar later. Ze hadden gevraagd of ze twee nachtjes bij mij mochten logeren. En dat vind ik natuurlijk gezellig. En dus reed ik na de lunch met Michi, Heike en twee katjes weer terug naar mijn huis.

Ik woon hier dus.

We zaten op het stoepje voor de deur met een drankje. De wolken trokken eindelijk op en de bergen kwamen tevoorschijn. En ik dacht: ik woon hier dus. En ik geloofde het nog steeds niet.