Vrouwen die in Asturias gaan wonen en mannen die daar tips over geven

Ik weet het jongens, ik lok met mijn manier van schrijven ongevraagde tips uit. Over houtkachels, over kettingzagen, over hoe ik hier de winter overleef. Het zijn vaak mannen (tips van vrouwen gaan meestal over de moestuin). Maar gek genoeg ken ik tot nu toe alleen vrouwen die hier alleen wonen. En nog gekker misschien, die redden zich prima.

Goedbedoeld

Stadsmens verhuist naar het platteland. En dan ook nog naar het buitenlandse platteland én ze heeft twee linkerhanden. Ik snap dat het nogal hulpeloos klinkt.

En ik buit mijn nieuwigheid graag een beetje uit. Blogs met alleen maar succesverhalen zijn saai, dus ik schrijf ook over mijn onhandigheid, mijn onnozelheid, dingen die niet in één keer goed gaan en alles wat ik nog aan het leren ben. En soms doe ik er nog een sausje overdrijving en zelfspot overheen.

Ik doe natuurlijk de dingen die veel mannen alleen op de camping of op mannenweekend in de Ardennen mogen. Houthakken, kettingzagen, vuurtje stoken. Zo’n hulpeloze stadsvrouw roept dan blijkbaar een oerdrift tot bescherming op.

Aan het handje

Het nadeel van mijn schrijfstijl is dus is dat er – zeker in die eerste winter – best wat heren zijn geweest die vonden dat ik wel wat aan het handje kon worden genomen. Niet alleen via reacties onder mijn blogs. Ik ontving ook met enige regelmaat lange mails of DM’s via twitter met allerhande wijze raad.

Even twee disclaimers:

1. Ik weet dat alle tips in principe goedbedoeld zijn.
2. Er zijn ook genoeg vrouwen die mij tips geven (zoals gezegd, die gaan meestal over de moestuin).

Hout

Vooral zo’n houtkachel roept stromen aan tips, commentaar, adviezen en aanwijzingen op. Over schoorsteenvegers, over schoon stoken, over het type kachel (die van mij is helemaal verkeerd), dat ik minstens tien kuub hout nodig heb, hoe ik dat het beste kan hakken, over de bijlkeuze, over dat je ook elektrische kettingzagen hebt. En natuurlijk ook over rookoverlast en CO2-uitstoot.

Het klinkt misschien gek, maar ik heb hier zelf natuurlijk ook allemaal over nagedacht. En gegoogeld, en gekeken hoe andere mensen in Asturias dat doen. En ik las De Man en Het Hout, een boek dat ik elke fikkiestoker (m/v) van harte kan aanbevelen.

Overleven in de winter

Vorige winter schreef ik over die barre januarimaand. Toen het dagenlang stortregende en Asturias overstroomde. En ik met griep onder een dekentje op de bank lag met een houtvoorraad voor nog slechts enkele dagen. Toen ik op de momenten dat het even droog was met kruiwagen en zaag het bos in glibberde, op zoek naar dood hout.

Vanwege mijn schamele houtvoorraad hield ik me de afgelopen winter warm met hout zoeken, zagen en hakken en daarna zat ik vaak in de winterzon op mijn veranda. Pas tegen het eind van de middag maakte ik vuur. En zo kwam een ex-stadsmens haar eerste Asturiaanse winter door.

In die tijd kreeg ik het meest merkwaardige advies.

‘Zorg dat je overdag een flink stuk vlees naar binnen werkt. Vegetariër en veganist, dat kun je prima zijn op zeeniveau. In de bergen en de kou is dat een bijzonder slecht idee.’  De tipgever achtte de kans aanwezig dat ik binnenkort zou verstenen onder een laag sneeuw.

Betuttelaars

Deze man had hier nog nooit gewoond. Wist hij veel dat een laag sneeuw op de hoogte waarop ik woon een zelfdzaamheid is? Dat temperaturen onder nul vrij uitzonderlijk zijn? Nog even los van het merkwaardige idee dat een veganist zichzelf niet warm zou kunnen houden.

Of dat ik mijn principes overboord zou gooien voor een beetje kou.

Heren betuttelaars, wie woont er nou in haar eentje in Asturias? Wie heeft die eerste winter gewoon overleefd? Wie redt zich hier nou eigenlijk wel heel erg prima? En heeft daar bovendien nog elke dag veel plezier in?

Kerry, de huttenhandywoman

Het is absoluut geen significante steekproef, maar ik moet de eerste buitenlandse man die hier alleen op het platteland woont nog leren kennen. Ik ken wel verschillende vrouwen.

Eentje daarvan is vriendin Kerry. Je ziet haar op de foto hierboven, bezig aan het dak van één van haar cabañas. Kleine herdershutten, die zij – geheel alleen – aan het omtoveren is in vertrekken: een slaapkamer met badkamer, een keuken en op termijn komt in de derde hut haar woonkamer.

Kijk nou eens hoe mooi dat aan het worden is? In de bouwmarkt nemen ze Kerry gewoon serieus. Terwijl Kerry ooit ook niks kon, toen ze twintig jaar geleden op het Turkse platteland ging wonen. Ze heeft alles met vallen en opstaan geleerd. En inmiddels helpt ze ook heel veel anderen met zelfbouw.

Kettingzaag

In die fase zit ik nu ook. Ik kan niks van wat Kerry kan. En toch woon ik hier in mijn eentje halverwege een berg op het Asturiaanse platteland. En dat gaat niet faliekant mis. Je hoeft niet alles al te kunnen en te weten voordat je aan een avontuur begint.

Het fijne is overigens dat de meeste Asturiaanse mannen me hier heel normaal behandelen. Ik had laatst een probleem met mijn kettingzaag. Het zaagblad werd in een paar seconden kokend heet en veroorzaakte brandplekken in het hout. Volgens een buurman werd de ketting niet meer gesmeerd (ja jongens, ik consulteer echt weleens mensen).

Ik ging naar een reparateur en zei dat ik dacht dat er een probleem met de olietoevoer was. De jongen die me hielp bestudeerde de zaag even en haalde het zaagblad eraf. Hij startte de motor en aan de zijkant liep de olie eruit. ‘Kijk,’ zei hij. ‘Ik denk eerder dat je ketting vervangen moet worden.’

Geen enkel dedain in zijn stem.

‘Ah, ik dacht dat ie nog wel kon,’ zei ik terug. ‘Kijk,’ zei de jongen weer. Hij hield een nieuwe ketting naast mijn oude en liet me het verschil zien. De jongen zette de nieuwe ketting op de zaag, startte hem en toonde op een stuk karton hoe de olie van de ketting droop.

Ondanks dat ik als vrouw met een babyzaag bij hem langs was gekomen met de verkeerde diagnose, voelde ik me volstrekt serieus genomen. En ik had weer het een en ander over mijn zaag geleerd.

Bewaar je tips

Ja, ik maak fouten. Dat is een vrijheid die ik koester. Ik heb in die eerste winter met vallen en opstaan ontzettend veel geleerd. Maar uiteraard verdiep ik me ook in zaken. Die prima moestuinopbrengst in mijn eerste jaar onstond niet ins blaue hinein. En ik leer ontzettend veel van anderen. Als de buurvrouw mij vertelt dat ik in oktober mijn doperwten moet zaaien, dan doe ik dat gewoon.

Maar als ik tips wil, dan vraag ik wel om tips. Laten we iets afspreken. De volgende keer dat ik een blogje schrijf over hoe een klunzige ex-Amsterdammer het Asturiaanse plattelandsleven ontdekt, stel ik voor dat jullie je tips nog even bewaren. Voor de eerste man die zijn kantoorbaan opgeeft en in zijn eentje met twee linkerhanden van de stad naar het platteland verhuist.