Vrouwenhuishouden

Het mooie en spannende van het leven van een rondreizende vrijwilliger is dat je telkens in een onbekende wereld terecht komt. En dat het soms ook echt een verrassing is. Groeten vanaf Mallorca!

Operaplaat

Op vliegvelden is Nederland opeens heel dichtbij. Toen ik bij de gate van het vliegveld in Valencia aankwam, werd net de last call voor een vlucht naar Amsterdam omgeroepen.  Maar ik laat Mokum nog even links liggen en mocht mee met de vlucht naar Mallorca. Onbekend terrein! Ik heb al op heel wat plekken in Spanje geweest, maar de Balearen hebben me nooit getrokken. Het is een beetje als de operaplaat van Herman Finkers. ‘We wisten dat jullie niet van opera hielden, dus we hebben een operaplaat voor jullie meegebracht. Want die hebben jullie vast nog niet.’

Er ging opeens een golf van zin door mijn lijf.

Ik wist niks van Mallorca voordat ik hier aankwam. Ja, dat Palma de hoofdstad was en dat ze hier Mallorquín spreken, een Catalaans dialect. En natuurlijk dat er miljoenen toeristen per jaar naartoe vliegen. Het vliegtuig vloog laag over een groot deel van het eiland. Er ging opeens een golf van zin door mijn lijf. Ik zag bergen, dorpjes, heel veel groen en ik had 2 weken om al dat onbekende land te gaan ontdekken. Leve een zwervend bestaan!

Verrassing

Mijn nieuwe Workaway plek was natuurlijk ook onbekend terrein. En dat is best spannend, want je weet dat je 2 weken in een huishouden gaat meedraaien. En je hebt vooraf natuurlijk best een idee, maar of dat klopt? Vanaf het vliegveld had ik een bus, een trein en een minibus nodig om bij mijn nieuwe adres aan te komen. Mallorca is best groot. Ik verwachtte een mevrouw die alleen woont te treffen. Bij het hek werd ik begroet door een zeer enthousiaste hond. Even verderop zag ik 1, 2, 3, 4, 5 mensen op het terras zitten in plaats van 1. Ze waren net aan de lunch begonnen en ik kon meteen aanschuiven.

Tijdens de uitbuikwandeling bleek dat er 3 generaties in het huis woonden.

Hopla, van ruim 2 weken alleen leven naar sociaal doen in het Spaans met 5 vreemden. Tijdens de uitbuikwandeling na het eten, bleek dat er 3 generaties in het huis woonden. Mijn gastvrouw, haar dochter en haar kleindochter van 2. Verder waren er 2 vrienden op bezoek, die op Mallorca woonden. Er logeerde ook nog een vriendin van dochter uit Madrid. Een vrouwenhuishouden. Ach ja, het is weer eens wat anders. Régine, de gastvrouw, is heel aardig en gastvrij, maar de drukte was wel even wennen.

Hond, hele leuke hond

Ik ben hier in het weekend vrij, dus ik heb nog niet veel gedaan. Op mijn aandringen mocht ik zondagochtend wel de hond uitlaten. Die hond, dat is liefde op het eerste gezicht en het is volledig wederzijds. Ze is een mixje van een Duitse herder en een Bordercollie en het liefst doen we de hele dag hetzelfde spelletje. Ik gooi een stok en Rose brengt hem weer terug.

Ik had eigenlijk al bedacht dat het misschien dan toch maar een alarminstallatie moest worden.

En nu ben ik dus weer aan het twijfelen. Ik ben veel meer een kattenmens dan een hondenmens. Ik vond eigenlijk dat ik een hond moest als ik als vrouw alleen op het platteland wilde gaan wonen. Na al het gedoe met de honden in het Ezelparadijs, had ik bedacht dat het misschien ook wel een alarminstallatie kon zijn. En nu met Rose denk ik: kijk, zo’n hond wil ik wel!

Manure manager

Maandag stelde qua werk ook nog niet veel voor. Ik mocht de afwas wegwerken en de keuken schoonmaken. Verder heb ik Rose uitgelaten, gekookt, de vissen, eenden en kippen gevoerd, eieren geraapt en ik kon meteen weer door in de functie van manure manager. Dit keer was het kippenstront.

Gat in de grond

Het is hier wel platteland, maar geen hardcore platteland. Er is zelfs een bushalte voor de deur. De moestuin is erg klein, er is geen composthoop en op het land werken gaat het waarschijnlijk niet worden. Het zijn eerder kleine klusjes. Vandaag mag ik bijvoorbeeld de houtvoorraad aanvullen. Dat is niet een kwestie van het bos in, maar een kwestie van het verplaatsen van gekocht hout van buiten naar binnen.

Toen Régine me het gat in de tuin liet zien waarin we onze behoefte konden doen, dacht ik: kijk, het wordt toch nog primitief.

Maar gisterochtend was er geen water en dat kwam me dan toch wel weer bekend voor. Toen Régine me het gat in de tuin liet zien waarin we zolang onze behoefte konden doen, dacht ik: kijk, het wordt toch nog primitief. Maar een uurtje later kwam er al een tankwagen voorrijden die de put weer van gemeentewater voorzag. Het miezerde gisteren een beetje en het was met 15 graden retekoud, dus heel erg vond ik het niet dat we weer gewoon naar de wc binnen konden.

Spaans, Frans en Catalaans

We gaan het zien. Misschien krijg ik zomaar opeens toch nog fysiek zwaar werk te doen. In ieder geval is het goed voor mijn Spaans, want dat is de taal waarin ze met mij communiceren. Het grappige is dat het een lingua franca is, want de moeder spreekt Frans tegen de dochter en die antwoordt haar in het Catalaans.

Het ziet er naar uit dat er genoeg tijd is om Mallorca te verkennen. Het schijnt een wandelparadijs te zijn.