Waar waren we ook alweer?

Langzaamaan begint het leven weer te lijken op hoe het was. En dat was een bijster aangenaam leven.

Niet naar het ziekenhuis

Op 15 juni 2020 vond ik die knobbel. Op 17 december 2020 verklaarde mijn arts dat ik genezen ben. Voor zover dat met kanker kan natuurlijk hè. Het halfjaar van ziek zijn zit erop. Ik ben overgeheveld van behandelingen naar controles. En dat is toch een heel wat fijnere positie.

Ik heb allerlei dingen gedaan die in die vijf weken radiotherapie niet konden. Ik heb gewerkt, gewandeld en spelletjes gedaan. Die eerste keer dat ik in de auto gewoon zomaar ergens heen reed. En niet naar het ziekenhuis. Dat gevoel van vrijheid, dat ik zelf weer over mijn agenda ga.

Waar waren we ook alweer gebleven? Wat deed ik normaal gesproken op een dag?

Alles doet het nog

Het gaat allemaal nog op zijn elfendertigste. Ik voel me goed, maar mijn lijf doet alsof het in een halfjaar tien jaar ouder is geworden. Ik ben moe van een uurtje wandelen. Ik ga nog steeds om tien uur ‘s avonds naar bed. En als ik er ‘s ochtends uit kom, dan stommel ik als een oud wijf de trap af. Gewrichtspijn. Een van de vele bijwerkingen van de hormoontherapie. Daar zit ik nog vijf jaar aan vast.

Maar alles doet het nog. En dat had weleens heel anders kunnen aflopen.

Duizend wensen

De foto hierboven is van een ochtendrondje. Vaste prik, om de stijfheid er een beetje uit te lopen. Ik heb veel in de regen gelopen, maar die ochtend was Asturias op zijn mooist. Op een andere mooie dag sprong ik in de auto naar de kust.

Het zijn allemaal nog lullige wandelingetjes, maar ik word er bijzonder blij van. Een gezond mens heeft duizend wensen, een zieke heeft er maar één.

Aan het werk

Ik ben weer aan het werk. De huisarts heeft me op 2 december beter gemeld, omdat ik dat zelf zo graag wilde. ‘Als het niet gaat, dan bel je maar weer,’ zei ie. ‘Mooi niet,’ dacht ik.

En zo zit ik regelmatig weer een paar uurtjes te schrijven. Op regendagen bij de kachel, in de zon op de veranda als het kan. Net als voorheen. Mijn opdrachtgevers zijn heel geduldig met me geweest. Ik vind het heel fijn dat ik nu weer werk kan aannemen. Dat ik überhaupt zo mijn geld mag verdienen.

Coronaluwte

Zelfs qua corona zitten we hier even in de luwte. We hebben in Asturias op dit moment 89 besmettingen per 7 dagen per 100.000 inwoners (ter vergelijking: Nederland zit nu op 385). Het percentage positief getesten schommelt zo rond de 4% (Nederland: 12%). Na bijna twee maanden sluiting ging de horeca deze maandag onder strenge voorwaarden weer open. En de IKEA, de winkelcentra en de bouwmarkten. En de musea, de theaters en de bibliotheken.

Zwemmen

En… het zwembad! Ik hing maandag meteen aan de lijn. Ze waren net begonnen met het verwarmen van het water en vanaf woensdag mocht er weer gezwommen worden. Dus ik reserveerde voor woensdagochtend. Op dinsdagavond belden ze. Het zwembad was pas 25 graden. Als ik wilde mocht ik mijn reservering naar donderdag verschuiven. ‘Maar 25 graden is toch prima?’ zei ik. En nu vinden ze deze noorderling een bikkel. Ik lag woensdag weer in het water, samen met één andere zwemster.

Oud en nieuw

En zo lijkt het leven wel weer een beetje normaal. Ik werk weer, ik zwem weer en ik heb zelfs weer iets van een sociaal leven. Ik verheug me op oud en nieuw. Vriendin Kerry en ik hebben allebei een luxe hotelkamer met minibar en late check-out geboekt in Gijón, met uitzicht op zee. Daar gaan we eens fijn coronaproof rampjaar 2020 uitluiden. Ik kan niet wachten.