Wachten op betere tijden

De zondvloed is begonnen. Het is noodweer in Asturias en ik zit al vier dagen sdipverkouden binnen te survivallen. Kolkende rivieren treden buiten hun oevers, wegen zijn afgesloten, spoorrails weggeslagen, scholen gaan dicht en het ziekenhuis is ontruimd.

En ik zit op mijn berg. Te wachten tot het over is.

Eindelijk regen

Het begon vorige week met wisselvallig weer. Eindelijk regende het weer eens, na een paar zonovergoten maanden. Best goed voor de bomen, het gras en de planten, dacht ik nog.

Sinds zondagmiddag regent het onafgebroken. Nee, dat is niet waar, maandag is het aan het eind van de middag nog een paar uur droog geweest en woensdagochtend ook zeker een minuut of tien.

Zielig

Maandagochtend werd ik wakker met een opkomende verkoudheid en vanaf maandagavond barstte het in alle hevigheid los. Ik begon mezelf een beetje zielig te vinden. Opeens moest ik hele dagen binnen blijven. Ik lag met een kop vol snot op de bank met een natte kat op schoot.

Denk niet dat het binnen lekker warm was.

Denk niet dat het binnen lekker warm was. Ik zit namelijk op houtrantsoen. Door de kou in de eerste helft van januari is de voorraad snel geslonken. Zondagochtend ben ik nog even met de kettingzaag het bos in geweest, maar eigenlijk was het geen doen. Op natte hellingen met glibberbladeren omgevallen bomen in stukjes zagen is niet verantwoord. Er zit niets anders op dan te wachten op drogere tijden.

Gered door een deken

Ik nam andere maatregelen. Maandagmiddag werd mijn elektrische dekentje bezorgd. Mijn redding. Met dank aan de geweldige tip van Rick, toen ik onlangs weer eens over houtperikelen schreef.

Je kunt hem ook als cape gebruiken. Dinsdag besloot ik eens uit te proberen hoe is om een dag niet te stoken en in mijn elektrische cape te gaan leven. ‘s Ochtends heb ik achter mijn bureau zitten schrijven.

Verdere uitrusting: sjaal en capuchon, twee afgeknipte mouwen van een fleecetrui om mijn onderarmen warm te houden en een dekentje als rok om mijn benen. Het was te doen. Mede omdat een lichte koorts voor een intern kacheltje zorgde.

Iets met gordijnen

‘s Middags kon ik de volgende noodmaatregel ophalen. Mijn gordijnen lagen klaar in een winkel in Cangas de Onis. Ik had bedacht om de open benedenruimte in tweeën te delen met een gordijn, zodat ik de warmte van de houtkachel beter vast kan houden. Ik ben met mijn regenlaarzen aan in de auto gestapt.

Om vijf uur was ik weer thuis en dacht: als ik die gordijnen nu meteen even ophang, dan mag ik daarna als beloning een vuurtje maken.

Mijn lijf gloeide, dus ik had het helemaal niet koud.

Om een uur of zeven heb ik het opgegeven. Iets met kloteschroeven, een keiharde houten balk, zeven keer door de regen op en neer naar de schuur, stroom die uitviel, een vernaggelde schroef, een nijptang, drie katten die de tent afbraken en toen capitulatie.

Ik ben met een dampende kop soep onder een elektrisch dekentje op de bank gaan zitten. Mijn lijf gloeide, dus ik had het helemaal niet koud.

Noodweer

Woensdag begon ik er de lol van in te zien. Het was inmiddels officieel noodweer en de lokale krant startte een liveblog over weggeslagen spoorrails, versperde wegen en ondergelopen huizen. Nu zat ik niet meer zielig alleen binnen terwijl de regen tegen het venster tikte, nu was het survivallen geworden.

Nu was het survivallen geworden.

Het water uit de kraan is inmiddels troebel en een beetje gelig. Ik vermoed vanwege de zware regenval. Ik drink het nu twee dagen en los van mijn verkoudheid heb ik er geen klachten bij gekregen. Het water voor thee warm ik op in een pannetje. Elke keer als ik de waterkoker aanzet knalt de stroom eruit.

Knus bij het vuur

Woensdagochtend hing ik mijn nieuwe gordijnen op en woensdagmiddag maakte ik vuur. Het werd heerlijk warm en knus aan de goede kant van het gordijn. Ik lag met drie droge katten op de bank. Ze waren even gestopt met elk halfuur een nat pak halen.

Vandaag survival ik rustig verder. Verkoudheid: check. Natte kat op schoot: check.

Inmiddels zijn er al vier doden te betreuren door het noodweer en dat relativeert mijn eigen misère tot dichtbij nul. Ik hoef nergens naartoe, schrijf onder mijn elektrische dekentje gestaag verder aan mijn boek, maak straks nog een pan stevige soep en wacht geduldig op betere tijden.