Wat een jaar

Terugblikken op het afgelopen jaar is bijster cliché. Maar ik mag het. Want wat een jaar was het. Alle memorabele momenten van 2018 op een rij.

Klaar met zwerven

Begin januari schreef ik: in 2018 wordt het anders. Nou, dat klopte.

Ik had er toen een halfjaar zwerven en vrijwilligen in Spanje op zitten. Dat was ontzettend leuk en interessant geweest, maar ik was het leven in andermans huishouden een beetje beu. Het was elke keer flink stretchen, zeker voor een introvert.

En ik had steeds meer zin gekregen om te gaan bouwen aan mijn eigen project.

Naar Asturias

Ik twijfelde niet langer aan de plek waar ik me wilde vestigen. Op 8 januari keerde ik terug naar mijn geliefde Asturias. Dit keer met het plan om er te blijven.

Vier maanden aan de kust in Ribadesella.

De eerste twee maanden van 2018 werkte ik opnieuw in het Ezelparadijs. Daarna verhuisde ik naar mijn tijdelijke nieuwe woonplaats Ribadesella. Ik wilde een basis hebben van waaruit ik naar huizen kon kijken en de bureaucratie kon regelen die bij een emigratie komt kijken. Ik zou vier maanden aan de kust blijven wonen.

Al na een paar weken hakte ik een andere knoop door. Ik schreef mijn tekstbureau uit bij de Kamer van Koophandel. Het werkte gewoon niet, de combinatie met alle dingen waar ik hier in Spanje mee bezig was.

Huizenjacht

Het huizen kijken begon. Dat vond ik een fascinerende bezigheid. Ik liet me onder meer rondrijden door de lokale makelaar langs allerlei fantastische bouwvallen.

Een bouwval voor iemand die niet kan klussen.

Maar ik vond de huizenjacht ook ingewikkeld. Met elk huis wat ik zag was wel wat mis en ik kwam er gaandeweg niet alleen achter dat ik mijn eisen moest bijstellen, maar ook dat een bouwval misschien wat hoog gegrepen was voor iemand die niet kan klussen.

Help, een auto

Er gebeurde ondertussen nog iets wonderlijks. Ik kocht een auto. Op mijn 44e kocht ik voor het eerst van mijn leven een auto. En ik moest er nog in leren rijden.

Peentjes heb ik gezweet.

Ik had mijn rijangst tot dan toe als een serieus obstakel beschouwd voor mijn plattelandsambities. Peentjes heb ik gezweet in die eerste weken als autobezitter. Ik moest van mezelf elke dag ergens naartoe met dat ding, maakte niet uit waarheen.

De allereerste dag ben ik over de snelweg van Ribadesella naar Llanes gereden, twintig kilometer of zo. In Llanes kon ik nergens parkeren (tenminste niet met mijn parkeer skills) en toen ben ik maar weer naar huis gereden. Ik vond het een groot succes.

Inmiddels rij ik heel ontspannen.

Huis verkocht

Op 14 mei 2018 kwam de volgende mijlpaal. Ik verkocht mijn Amsterdamse appartement. Een bijzonder verhaal, want ik verkocht het aan mijn huurder en inclusief mijn Amsterdamse katten. Madre mía, nu was ik definitief los gekomen van de stad waar ik 24 jaar had gewoond. En ik was opeens hypotheekvrij.

Los van de stad waar ik 24 jaar had gewoond.

Ondertussen worstelde ik met de Spaanse bureaucratie. Mevrouw Ongeduld in het Land der Traagheid. Op mijn allerlaatste dag in Ribadesella voltrok zich een wonder: ik werd resident in Spanje.

Bizarre maand

Juli werd de meest bizarre maand van het jaar 2018. Ik had inmiddels een huis op het oog. Het was serieuze shit geworden. Ik had een advocaat, ik had een bod gedaan en het bod was zelfs al mondeling geaccepteerd. Maar het papierwerk wilde maar niet rondkomen.

Ondertussen moest ik mijn appartement in Ribadesella uit. Ik verzamelde mijn bezittingen in de kofferbak van mijn auto en reed naar het vliegveld. Op naar Amsterdam, om mijn appartement leeg te halen en afscheid te nemen van de katten.

Achtbaan

Op 5 juli stond ik bezweet met de verhuizers bij de opslag waar mijn twee kuub aan overgebleven spullen voorlopig heen zou gaan. Op dat moment kwam er een appje van de Asturiaanse advocaat binnen. Het contract voor mijn nieuwe huis bleek rond. Op 6 juli nam ik afscheid van mijn katten en fietste samen met huurder – inmiddels koper – naar de notaris.

Op 6 juli fietsten we samen naar de notaris.

Op 10 juli vloog ik terug naar Asturias. Die avond maakte ik kennis met mijn nieuwe katten. Op 11 juli zat ik bij mijn advocaat in Gijón om het contract voor de aankoop van mijn huis te tekenen. Daarna volgde een bizarre race tegen de klok om een Spaanse bankcheque te bemachtigen voor de aankoop van mijn huis in Asturias.

Op 21 juli kwam nummer drie.

Op 18 juli zat ik bij de notaris in Gijón. Op 19 juli reed ik van Gijón – met mijn schaarse spulletjes in de kofferbak – naar mijn nieuwe huis. Op 20 juli haalde ik Manu en Isa op, die in het Ezelparadijs hadden gelogeerd. Op 21 juli kwam César. Nummer drie.

Verbouwen

En toen woonde ik opeens met drie kittens in een geel huis halverwege een berg op het Asturiaanse platteland.

De rest van het jaar bestond uit kwartier maken, nog meer bureacratie, nieuwe dingen leren en een flinke verbouwing. Ondertussen kon ik het allemaal maar nauwelijks geloven.

En ik vond het een groot feest.

Een boek

In december kwam de kers op de taart. Een uitgeefcontract voor mijn boek. Ik mag een boek schrijven om meer mensen te inspireren om te gaan doen wat ze het liefste doen.

Madre mía, wat een jaar.