Weer helemaal op mijn plek

Na omzwervingen via Santiago de Compostela, Valencia en Mallorca ben ik nu weer helemaal waar ik wezen moet: op het platteland, mijn handen aan het vies maken. Heerlijk! Tot 9 december 2017 woon en werk ik aan de rand van het natuurgebied Sierra de Huétor in Andalusië. Op 1500 meter hoogte, met uitzicht op de Sierra Nevada.

Een schot in de roos

Groeten uit Huétor Santillan, om precies te zijn het gehucht Prado Negro (25 inwoners) en daar dan een stukje buiten. Op 30 kilometer van Granada. Afgelopen zaterdag vertrok ik van Mallorca en dat was eerlijk gezegd best een opluchting. Het hoort er allemaal bij als je een jaar gaat zwerven. Soms zit je ergens op je plek en soms niet. Waar ik nu terecht ben gekomen lijkt een schot in de roos.

Klein paradijsje

Mijn hosts Sylvain en Rosa hebben hier een klein paradijsje gebouwd. Met hun eigen handen (Sylvain is timmerman) en met gerecycled materiaal. Ze verhuren 3 boomhutten met een briljant uitzicht. Er is een woonwagen die dienst doet als gezamenlijke winterkeuken (de zomerkeuken is in de open lucht), een tipi om in te mediteren of voor de bikkels om in te slapen, een zelfgebouwde minisauna, een keurig toiletgebouw en een composttoilet. Zie ook deze foto’s.

Zeg nou zelf, ik hoef dit voor Project Lonica alleen nog maar te kopiëren!

Verder scharrelen hier een stuk of 30 kippen en hanen vrij rond, is er een jonge mastiff (die nog moet leren dat bijten geen leuk spelletje is) en een wat schuwe kat. En er is uiteraard een moestuin, een zelfgebouwde kas, een op permacultuur geïnspireerd compostsysteem en er zijn walnootbomen, amandelbomen, hazelnootbomen en appelbomen. Zeg nou zelf, ik kan het voor Project Lonica zo kopiëren! Ik moet alleen nog even aan Rosa vragen waar je zo’n timmerman vandaan haalt.

Omzwervingen

Het is een verademing om weer op een plek dichtbij de natuur te zijn. Om weer gewoon met kruiwagens rond te sjouwen, om mijn handen vies te maken en om bij 10 graden in een t-shirt te werken omdat je het zo warm hebt gekregen. De laatste keer dat ik op zo’n plek zat was in Galicië, bij Casa da Cabaza. Daar vertrok ik op 18 oktober, een maand en een week voordat ik hier terecht kwam.

In de tussentijd genoot ik van het gezelschap van mijn ouders in Santiago de Compostela, dronk ik bier met een goede vriend in Valencia, plakte ik daar uit nood 2 weken Spaanse les aan vast en kwam ik vervolgens 2 weken op een wat ongelukkige plek op Mallorca terecht. En nu voelt het alsof ik eindelijk weer op het oorspronkelijke spoor zit.

Terug naar soberheid

Ik geef toe, ik moest wel even schakelen. Verwend als ik was geraakt door al dat terrasleven, de OV-mogelijkheden, de supermarkten en ander vertier in Valencia en op Mallorca. Ik zit nu weer gewoon in het midden van niks. Ik kom hier alleen maar weg als ik aan Rosa of Sylvain vraag of ze me een lift willen geven.

Ik ga van andermans geld echt geen wijn, chocola en chips in mijn mandje gooien.

Toen Sylvain me zaterdag van het vliegveld haalde, reden we meteen door naar de supermarkt. Daar mocht ik inkopen doen van hun portemonnee (ik kook hier voor mezelf). Tja, dan haal ik dus braaf groente, fruit, peulvruchten, havermout, yoghurt en – vooruit – 1 stuk goedkope kaas. Daar leef ik nu sinds zaterdag van. Ik ga van andermans geld echt geen wijn, chocola en chips in mijn mandje gooien.

Gisteravond vertelde Sylvain dat hij me vandaag mee gaat nemen naar zijn klusgrot in Granada. ‘Denk je dat ik dan ook wel even ergens een fles wijn zou kunnen halen?’ vroeg ik hoopvol. ‘Ah, wil je wijn? Loop maar even mee.’ Leuke mensen. Dit blogje heb ik dus getypt terwijl ik enorm zat te genieten van een paar glazen biologische streekwijn. Met een blokje goedkope kaas.

Composttoilet

Rosa en Sylvain leven zo duurzaam mogelijk. Dat is mooi om te zien en ik kan er veel van leren. In het toiletgebouw (dat naast mijn kamer is) zijn 2 gewone wc’s, maar ze hebben gevraagd of ik overdag het composttoilet wil gebruiken. Water is hier enorm schaars. De laatste keer dat het serieus geregend heeft was in mei (voor vandaag is er regen voorspeld, een bijzondere dag dus).

Het composttoilet is een ouderwetse poepdoos waarbij je houtpulp gebruikt om de boel af te dekken.

Het composttoilet is een ouderwetse poepdoos waarbij je houtpulp gebruikt om de boel af te dekken. Eens in de zoveel tijd (ik ga het nog meemaken) wordt de inhoud geleegd, te drogen gelegd en daarna gebruikt als compost voor de bomen op het terrein. Zou hou je (op de wc-papiertjes na) geen afval over én heb je geen water nodig. Als ik straks geen grijs watersysteem kan versieren, vind ik het eerlijk gezegd best een optie.

Werk

Wat ik hier de komende tijd precies ga doen ga ik nog merken, want ik heb pas 2 dagen gewerkt (zondag was een vrije dag). Ik verzorg in ieder geval de kippen en de hanen. Verder doe ik het strijkwerk voor het beddengoed van de boomhutten en maak ik de boomhutten schoon als er gasten zijn geweest (dat is in dit seizoen eigenlijk alleen in het weekend). Maandag heb ik samen met Rosa het nachtverblijf van de kippen schoongemaakt, een van de boomhutten gereed gemaakt voor de volgende gasten en gebouwd aan een bamboehek.

Gisteren heb ik met name heel veel herfstbladeren geharkt en met de kruiwagen afgevoerd naar de brandstapel. En vandaag mag ik dus met Sylvain mee naar zijn grot. Zin in! De grotwijk ligt een stukje buiten het centrum van Granada, in Sacromonte. Het schijnt een beetje hippieachtig te zijn. Rosa en Sylvain hebben er dus ook een grot, die Sylvain nu bewoonbaar aan het maken is. We gaan waarschijnlijk wat schilderwerk doen.

Herfst

Al wekenlang lees en hoor ik over het grijze, kille en regenachtige weer in Nederland. En ik zat maar in die zon. Hier, op 1500 meter hoogte, merk ik voor het eerst dat het herfst is. Aan de blaadjes die van de bomen vallen, maar ook aan de temperatuur. Nu is dat nog ergens tussen de 12 graden overdag en 2 graden ‘s nachts, maar het zakt de komende dagen naar 6 graden overdag en -6 ‘s nachts. Nou is het hier gelukkig niet zo grijs en regenachtig als in Nederland (op vandaag na dus), maar ik vind het best lekker eerlijk gezegd. Om te zien dat de seizoenen nog bestaan. En als ik moet kiezen tussen Mallorca in de zon, of de bergen in Andalusië in de kou, dan weet ik het wel.

Alleen was het best handig geweest als er in die rugzak die ik in juli heb ingepakt ook wat winterkleren hadden gezeten…