Winter in Asturias

Toen ik wakker werd op 2 januari was alles wit. Dit is mijn vierde winter in Asturias en het is zonder twijfel de koudste van de vier.

Wild weer

Het weer kan hier heftig zijn. Ik maakte in die paar jaar dat ik hier nu woon bijna alles al mee. Regen die dagen tot wekenlang aanhoudt, serieuze overstromingen, windstoten tot 120 km per uur, droogte, bosbranden, golven tot tien meter hoogte en een pak sneeuw in oktober. Met alle blaadjes nog aan de bomen, die bij bosjes bezweken onder het gewicht.

Winterkou

En nu is het hier dus koud. En niet omdat de buurvrouw al ¡Qué frío! zegt bij 12 graden, maar gewoon echt wel best wel behoorlijk koud. Zeg maar met maxima van 5 graden en minima die onder het vriespunt dreigen te duiken. Dat is voor Asturias vrij uitzonderlijk. Zeker omdat het al dagenlang aanhoudt en het einde niet in zicht is.

Metershoge golven

Voordat de periode van kou begon, hadden we regen en storm. Met een ruige zee en indrukwekkende golven. Ik moest een van die dagen in Gijón zijn en ben op de terugweg even gaan kijken bij La Isla. Diezelfde dag stuurden vrienden me een foto van de ‘bufones’ bij Llames de Pría. Dat zijn uitgesleten gaten in de rotsen waardoor de zee omhoog spuit bij wild weer. Alleen al het geluid is geweldig indrukwekkend. En dit is het resultaat bij golven van tien tot twaalf meter hoog.

Van storm naar kou

Al vrij snel na die indrukwekkende stormen, golven en bijhorende slagregens stuurde vriendin Kerry me de eerste foto waarop sneeuw te zien was. Kerry woont op zo’n 650 meter en ik op 311. Dat maakt een groot verschil. Kerry heeft bijna elk jaar wel een keertje sneeuw. Op mijn hoogte komt het minder vaak voor.

‘Ik hoop dat ik straks de berg nog af kan,’ appte ze.

Het was 30 december en de volgende dag zouden we samen oud en nieuw vieren in Gijón. Volslagen covidproof, op een van onze hotelkamers, de minibar gevuld met goed bier. Gelukkig kwam ze op 31 december nog weg, maar mijn oud en nieuw verliep uiteindelijk geheel in 2020-stijl.

Even een zijpaadje.

Oudejaarsavond in Gijón

Ik was een paar uur eerder in Gijón dan Kerry en ik zou de bierinkopen doen. Het plan was om Kerry in één jaarwisseling te veranderen in een bierconnaisseur. Het regende nog steeds pijpenstelen. Ik liet de auto achter aan de rand van de stad, vergat mijn regenbroek en regende voor de eerste keer nat tijdens de wandeling van de auto naar het centrum van de stad. Toen ik na de eerste bierinkoop en een verlate lunch naar het hotel liep, regende ik voor de tweede keer nat. Maar de biercollectie was nog wat incompleet. En dus besloot ik om nog een keer 20 minuten door de regen te lopen naar mijn favoriete bierwinkel. Ik was toch al nat. Met een grote grijns en een rugzak vol bijzondere bieren liep ik daarna weer terug naar het hotel. Toen ik klaar was met het vullen van de minibar, kwam Kerry aan.

Het feest kon beginnen.

Een kopje groene thee

Ik had twee proefglaasjes mee van thuis en we zouden alles delen, zodat we zoveel mogelijk verschillende dingen konden proeven. We begonnen met een mango IPA van Redneck, een brouwerij uit Cantabrië. Die viel bij de bierconnaisseur to be goed in de smaak. We gingen door met de Tarántula van Cierzo Brewing (Zaragoza), een black IPA. Na een paar slokken voelde ik het opkomen. Buikpijn.

De pijn werd snel erger. Kerry vertrok in haar eentje om ergens wat te gaan eten. Ik lag niet veel later met een paracetamol en al mijn kleren aan in mijn hotelbed. Rillend van de kou. Na anderhalf uur begon de pijn te zakken. Kerry kwam weer terug en zo hebben we het oude jaar uitgeluid. Ik in bed, met een kopje groene thee en een appel, zij met cheesecake en een stout van Tolibier uit Gijón.

De zorgvuldig uitgezochte biercollectie heb ik op 1 januari grotendeels intact in mijn rugzak terug naar de auto gesjouwd.

Sneeuw!

Buren hadden Kerry inmiddels getipt om op de terugweg de auto in het dorp te laten staan. Ze woont op ongeveer een kwartiertje lopen en tot aan het dorp zouden de wegen in ieder geval zoveel mogelijk sneeuwvrij gehouden worden. Dat advies bleek geen overdreven voorzorg. Als mijn wereld op de ochtend van 2 januari wit is, dan is de wereld van Kerry spierwit.

Ik vond het die dag één groot feest. De wereld om me heen was prachtig, ik hoefde nergens naartoe en als ik me tussen de sneeuwwandelingen door stond op te warmen bij de kachel was het net wintersport.

Kleumen achter de laptop

Op een van mijn ommetjes door de sneeuw kwam ik een boer uit een dorp verderop tegen. Hij was zijn koeien aan het voeren. Wat ik in vredesnaam buiten deed. Ik gebaarde naar het magische witte landschap om ons heen. ‘Ja ja, voor mensen zoals jij, die niet hoeven te werken, is het leuk,’ zei hij hoofdschuddend. Ik bespaarde mezelf de moeite om uit te leggen dat ik heus wel werk. Binnen achter een laptop zitten is voor deze man natuurlijk geen werk.

Het bleek de afgelopen dagen meer achter een laptop zitten kleumen dan werken. Dit zijn temperaturen waar mijn huis eigenlijk niet tegen opgewassen is. Asturianen isoleren hun huizen niet. Bij de brandende kachel onder een dekentje is het best aangenaam, maar zonder dat dekentje moet je elk uur het bloed weer even tien minuten laten stromen. Als ik ‘s ochtends mijn bed uit kom, is het in huis nog slechts luttele graden warmer dan buiten. Zeg zeven graden of zo.

Warme workspace

Groeten uit Gijón! Vanaf een heerlijk warme hotelkamer. Ik ben nu officieel een weervluchteling. Vanochtend heb ik mijn auto onder een sneeuwlaag vandaan gehaald en ben heel voorzichtig de berg af geglibberd. Het was best fijn om weer af te dalen naar groen, regenachtig gebied. Vandaag en morgen is dit mijn werkplek. Leve locatie-onafhankelijk werken.

Morgenmiddag rij ik weer terug. De katten moeten eten. De buren hebben me al gewaarschuwd dat er verse sneeuw is gevallen. Dus als ik de berg niet op kom, dan laat ik de auto beneden staan. Dan haal ik de kruiwagen op en rij de op de terugweg ingeslagen boodschappen zo wel naar boven. Verder zal de was ooit een keer moeten worden gedaan. Ik zie mogelijkheden op woensdag en donderdag. Als de leidingen dan nog niet bevroren zijn.

Dit is leuk hoor. Een beetje leven met de elementen. Ik kijk uit naar de eerste dag dat ik weer op de veranda in de zon zit te werken, maar ik had dit winterweer niet willen missen. Leve de seizoenen.

En, laten we wel wezen, mijn survival lijkt in niks op die van Kerry. Ze stuurde me een paar uur geleden deze beelden.