Zinloze opsluiting: een jaar covid-19

Het is een jaar geleden dat Spanje in strikte lockdown ging. En juist deze week ging mijn gemeente opnieuw op slot. Met een aanzienlijk verschil: ik heb nu 213 km² om vrij binnen te bewegen. Dat is een stuk beter dan de 1,7 hectare van vorig jaar. Maar het voelt even zinloos.

Ik ga even klagen jongens.

Huisarrest

Op 14 maart 2020 kreeg iedereen in Spanje huisarrest. Je mocht alleen je huis nog uit voor boodschappen, doktersbezoek, de apotheek of essentieel werk. Een ommetje in de buurt kon je een boete opleveren.

Als je na het boodschappen doen door de politie werd aangehouden, dan moest je een kassabon kunnen tonen. Daarop werden drie dingen gecontroleerd:

1. Of het tijdstip klopte en je niet al twee uur met je boodschappen rondreed (het scheen voor te komen),
2. of je wel naar de dichtstbijzijnde supermarkt was geweest,
3. of je aannemelijk kon maken dat je boodschappen voor de hele week had gedaan.

Cierre perimetral

Na een lockdown van 57 dagen heb ik de vrijheid wel even gevierd.

Maar wie had toen kunnen bedenken dat we een jaar later nog steeds hele rare dingen normaal zouden vinden? Dat je altijd mondkapjes bij je hebt als je op pad gaat. Dat je al een jaar geen feestjes meer viert. Dat je bij de ingang van allerlei gebouwen thermometers op je gericht krijgt. En dat na een dagje inkopen doen je handen stinken naar desinfectiegel.

De bizar strenge regels van de eerste twee maanden zijn gelukkig verleden tijd. We zijn een jaar en allerlei experimenten verder. Sinds een aantal maanden probeert Asturias het virus in te dammen met cierres perimetrales: het afsluiten van gemeenten met een te hoog aantal coronagevallen. In die gebieden gelden strengere regels dan daarbuiten. En je mag er (zonder goede reden) niet in of uit.

Tot nu toe waren vooral de grote steden in Asturias de klos. Dit systeem gaf mensen op het platteland de nodige vrijheid: maximaal met vier mensen afspreken, de horeca tot 20.00 uur open, avondklok van 22.00 tot 6.00 uur, mondkapjes (ook verplicht op straat) en veel dingen alleen op afspraak en met beperkte bezetting. Allemaal goed mee te leven. Sinds half december zwom ik zelfs weer drie keer per week. Gegarandeerd een baan voor jezelf, wat een luxe.

Zwom dus. De laatste keer was maandag.

Uitbraak

Sinds gisteren moet de gemeente waar ik woon eraan geloven: een cierre perimetral. Met dank aan een uitbraak in de plaatselijke supermarkt: naar verluidt 9 medewerkers besmet. Ik vind het knap. Het gerucht gaat dat ze een feestje hebben gehad. Inmiddels zitten we op een IA7 van 535 (535 besmettingen per 100.000 inwoners in 7 dagen). Ter vergelijking: Nederland heeft nu een IA7 van 192.

De gemeente zit voor minstens 14 dagen op slot. Dat betekent dat ik er alleen uit zou mogen met een dwingende reden (ziekenhuisbezoek of werk bijvoorbeeld). Verder gelden er een aantal extra maatregelen (zoals nul mensen thuis ontvangen).

Het enige voordeel: we hebben een deel van de Picos de Europa voorlopig voor onszelf. Die besneeuwde bergtoppen op de foto liggen binnen de gemeentegrens.

Zinloos

Als het zin zou hebben, zou ik denken: shit happens. Maar het voelt ontzettend zinloos. Er wonen hier ruim 6000 mensen op een oppervlakte vergelijkbaar met die van de gemeente Amsterdam. Ongeveer de helft woont in het dorp van de supermarktuitbraak, de andere helft in gehuchten daar omheen. Ik woon zelf op 15 autominuten bij dat dorp vandaan.

De ‘traceerbaarheid’ van de uitbraak is hoog: 85%. Ik snap werkelijk niet wat voor nut het heeft om het buitengebied om het dorp heen (met allerlei ingewikkelde grenzen met buurgemeenten) af te sluiten. De regels en het uitvogelen waar de gemeentegrenzen liggen, vergen sowieso aardig wat studie.

Vrijheid

In de twee maanden dat ik vorig jaar opgesloten zat op mijn landgoed, ontdekte ik hoe belangrijk de vrijheid voelt om te gaan en staan waar je wilt. Voor alle helderheid: ik vind mondkapjes dragen geen vrijheidsbeperking, ik vind afstandhouden verstandig, ik leef al maanden in een minibubbel en ik neem dat virus serieus. Maar niet in je auto kunnen stappen om heen te rijden waar je heen wilt rijden, niet mogen wandelen waar je wilt wandelen en niet zelf bepalen bij welke supermarkt je je boodschappen doet? Ik kan daar slecht aan wennen.

Ik mag nu dus niet meer zwemmen in een zwembad met gemiddeld twee tot vier andere zwemmers, ik kan niet meer afspreken met de enige vrienden die ik nog zag, ik mag niet meer naar de kust rijden en ik moet mijn boodschappen doen in de krappe dorpssupermarkt (ja, die van de uitbraak).

— EINDE RANT —

Laten we hopen dat het bij 14 dagen blijft. Laten we hopen dat we ooit op dit jaar terug kunnen kijken met: tjonge, wat een toestand was dat toch. En verder is het hier gewoon weer lente aan het worden, staat de perzikboom in bloei en trekt de natuur zich weinig aan van covid-ellende.