Zo’n dag (of: Asturiaanse mannen)

Soms heb je zo’n dag die je net zo goed had kunnen overslaan. Zelfs hier in het paradijs. En eigenlijk ook weer niet. Over behulpzame mannen, zelf doen en het verwisselen van een autoband.

Niet naar Gijón

Vrijdag besloot ik mezelf te trakteren op een dagje Gijón omdat mijn manuscript af is. Ik had nog steeds een tegoedbon liggen van vrienden uit Amsterdam voor de bierwinkel.  Het regende al een paar dagen non-stop, dus ik wilde sowieso wel even het huis uit. En musea, lunchtentjes en bierwinkels zijn overdekt.

Maar ik heb Gijón niet bereikt. Ik reed op de snelweg, voelde iets raars, negeerde dat, stopte bij een benzinepomp om te plassen, liep terug naar mijn auto en dacht: hé, hij staat scheef.

Niet zelf doen

Band plat. Gloednieuwe band, nog geen drie weken oud (dat is een ander verhaal). En toen dacht ik: ah ja, hoe gaat zoiets hier? Hoe gaat zoiets überhaupt? Ik heb nog maar net mijn eenjarig jubilieum als autobezitter gevierd, dus bijna alle vormen van averij zijn nieuw.

In Amsterdam was ik in dit soort situaties in de zelf-doen-modus geschoten. Krik zoeken, youtube-filmpje bekijken en prutsen maar. Zo nonchalant mogelijk.

Sind ik hier woon, heb ik opeens geen schroom meer om in dit soort situaties de hulp in te schakelen van Asturiaanse mannen. Ik vroeg om raad bij de mannen van de benzinepomp. Een van hen trok meteen blauwe handschoentjes aan en liep met me mee naar de auto.

Benzinepompman

De benzinepompman bevrijdde met veel moeite mijn reservewiel van onder de auto. Nu moest de lekke band eraf. Hij begon te springen op de sleutel om de wielmoeren los te maken. Er gebeurde niks. Naast ons parkeerde een man op een motor. ‘Dat moet andersom!’ riep hij in het Engels. Ik vertaalde de boodschap naar de benzinepompman, die me ongelovig aankeek.

Motormuis reed weer weg en benzinepompman ging op dezelfde voet verder. Hij sprong nog een paar keer op mijn wielmoersleutel tot hij brak. ‘Die dingen zitten muurvast!’ riep hij uit en stelde voor dat ik mijn verzekering zou bellen. Ik dankte hem hartelijk voor zijn pogingen.

Takelwagenman

De verzekering zou een takelwagen sturen. ‘Met hoeveel personen bent u?’ Madre mía, dacht ik. Gaan ze nu mijn auto afvoeren vanwege een lekke band? Een halfuurtje later was takelwagenman er. Hij overzag de situatie, pakte een wielmoersleutel en een krik en draaide zonder moeite de moeren los. Reserveband erop en dat was dat.

Inmiddels was het zo laat geworden dat ik zo rond de siësta in Gijón zou aankomen. En dan moest ik dus drie uur gaan zitten lunchen voordat ik een keertje naar een bierwinkel of museum kon. Ik besloot om te keren en maar meteen langs de garage te rijden om naar mijn platte band te laten kijken.

Garageman

Garageman inspecteerde mijn gloednieuwe lege band. Na een tijdje zoeken en proberen constateerde hij dat het ventiel stuk was. Er ging een nieuw ventiel op. Garageman zette het wiel terug en borg het reservewiel weer op onder de auto. ‘O, is je wielmoersleutel stuk gegaan? Wacht, ik heb er nog wel eentje liggen.’

Kosten? Nada. Service van de zaak.

Zinloos?

En zo keerde ik huiswaarts, na een dagje zinloos autorijden en kijken naar mannen die banden verwisselen. Het voordeel: zo’n band verwisselen, dat kan ik de volgende keer wel zelf.

Gijón ligt er voorlopig nog wel en die biertegoedbon blijft ook nog wel even goed. Bovendien is Gijón eigenlijk een stuk leuker als het droog is.